Fallen angel...

Fallen angel... 1. Το πρώτο καρδιοχτύπι

Η ιστορία αφιέρωμα στην ed<3 "Marina Cullen"
Η ιστορία είναι εμπνευσμένη απο το βιβλίο
"Αγγελική Σιωπή"

Πρόλογος

Ήμουν δύο τετράγωνα απο το σπίτι μου... για άλλη μια φορά έκανα την ίδια διαδρομή απο το σπίτι της φίλης μου της Άλις προς το σπίτι μου και παρόλο που δεν είχα φοβηθεί ποτέ μου, αυτήν την διαδρομή... σήμερα ένιωθα ότι κάποιος ή κάτι με ακολουθούσε και είχε πιαστεί η αναπνοή μου.

Περπατούσα με αργά βήματα κοιτώντας συνεχώς γύρω μου αλλά δεν υπήρχε κανείς μέσα σε αυτήν την απόλυτη σιωπή... ακόμα και ο αυτοκινητόδρομος ήταν τόσο άδειος τόσο σκοτεινός που όλη αυτή η ατμόσφαιρά με έκανε να ανατριχιάζω.

Η αφύσικη ζέστη που είχε, έκανε όλο μου το κορμί να κολλάει απο τον ιδρώτα και να πονάει απο τον ανεκπλήρωτο έρωτα, που ήθελα τόσο να νιώσω στο κορμί μου και να με κάνει να ριγήσω και να κολλάω απο τον ιδρώτα της ηδονής και όχι της ζέστης που με έπνιγε και με έκανε να μην μπορώ να πάρω ανάσα.

Ήθελα τόσο να βρεθώ στην ασφάλεια του σπιτιού μου... να ανοίξω το ερκοντίσιον και να δροσίσω το πονεμένο μου κορμί... το σχολείο θα ξεκινούσε σε μια βδομάδα και η αγωνία είχε τρυπώσει στην καρδιά μου... ήταν η τελευταία μου χρόνια, οι τελευταίες σχολικές μου εμπειρίες... και μετά ο παράδεισος... αρκετά χιλιόμετρα μακριά απο αυτό το απαίσιο μέρος που είχε στοιχειώσει την καρδιά μου.

Το μισούσα αυτό το μέρος... ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου και να τρέξω μακριά, να κάνω νέες γνωριμίες, να γευτώ νέες περιπέτειες που θα με στέλνανε στα ουράνια... οι συμμαθητές μου εδώ ήταν τόσο κοινότοποι... τόσο γλοιώδες απωθητικοί που ανυπομονούσα για αυτό το καινούργιο που θα έμπαινε στην ζωή μου και θα με έκανε να νιώσω κανονική γυναίκα και όχι ένα επαρχιοκόριτσο της μιας βραδιάς, όπως με έκαναν να νιώσω οι περιπέτειες που είχα μέχρι στιγμής.

Ένα περίεργο αεράκι ξαφνικά με διαπέρασε και μου έκοψε την ανάσα μέσα στην αποπνικτικήκη ζέστη που είχε και έκανε το στήθος μου να πονάει τόσο πολύ που ακινητοποίηθηκα στην θέση μου σαστισμένη... ο αέρας αυτός ήταν σαν να ήταν ένα απαλό σύννεφο που πέρασε απο μέσα μου και μου παράλλησε όλες μου τις αισθήσεις... καμία αντίδραση, κανένα συναίσθημα δεν υπήρχε και με έκανα να κοιτώ γύρω μου με απορία.

«προχώρα Μαρίνα, πρέπει να μπεις στην ασφάλεια του σπιτιού σου, είναι μόνο δύο τετράγωνα πιο κάτω... μην σταματάς... πρέπει να πας στο σπίτι» άκουσα την σκέψη μου με αγωνία να μου λέει και κατένευσα αλλά όσο το πνεύμα και να ήταν πρόθυμο γι αυτήν την εντολή, τόσο το σώμα αδυνατούσε να την ακολουθήσει.

Είχα μείνει να κοιτάω γύρω μου... η απόλυτη σιωπή...

«μην στέκεσαι έτσι Μαρίνα, τρέχα... πρέπει να φτάσεις στο σπίτι... πρέπει να φτάσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς... μπορείς να το κάνεις» άκουσα πάλι την αγωνιώδες σκέψη μου και έκανα το πρώτο βήμα.

Ήξερα ότι ήταν μια ευθεία, 5 σπίτια μόνο πιο κάτω και εγώ θα βρισκόμουν και πάλι στην ασφάλεια του σπιτιού μου... όμως το σώμα μου με δική του πρωτοβουλία είχε άλλη γνώμη... αντί να ακολουθήσω αυτήν την ευθεία πορεία και να τρέξω μακριά απο όλην αυτήν την άγρια νύχτα που η διαίσθηση μου μου φώναζε να τρέξω μακριά της, άρχισα να κάνω σταθερά και αποφασιστικά βήμα προς το κέντρο του δρόμου που αυτήν την στιγμή ήταν άδειος... όταν έφτασα στην μέση και ακινητοποιήθηκα για άλλη μια φορά, τότε άρχισα να τρέμω.

«Μαρίνα φύγε απο εκεί, πρέπει να πας στο σπίτι τώρα... φώναζε τόσο άγρια και τόσο δυνατά η φωνή της συνειδήσεις μου αλλά εγώ ακόμα παρέμενα ακίνητη περιμένοντας το άγνωστο, νιώθοντας το σώμα μου και την λογική μου νεκρή...

«φύγε τώρα... άκουσα να ουρλιάζει για άλλη μια φορά... πριν να είναι αργά... δεν θα πεθάνεις τώρα... όχι τώρα το ακουςςςςς... συνέχιζε να φωνάζει και δεν μπορούσα να καταλάβω τι στο καλό μου συνέβαινε

«Μαρίναααααααα... άκουσα ένα γρύλισμα πάλι μέσα στο κεφάλι μου και κλείνοντας τα μάτια μου πίεσα με τα χέρια μου τα αυτιά μου για να σταματήσω αυτήν την φωνή που τρύπαγε το μυαλό μου, λες και αυτή η κίνηση θα μπορούσε να με απαλλάξει απο την ίδια μου την σκέψη

«όχιιιιι... όχι τόσο εύκολα... που να πάρει είσαι δική μου... όχι δική του» άκουσα τα τελευταία λόγια πριν ανοίξω τα μάτια μου για να καταλάβω αν τελικά αυτή η φωνή ερχόταν μέσα απο το μυαλό μου ή απο κάποιον που μου τα φώναζε δυνατά και τότε το είδα.

Ένα αυτοκίνητο με ιλιγγιώδη ταχύτητα ερχόταν καταπάνω μου και τότε ξέχασα τα πάντα... ξέχασα γιατί είμαι εδώ... ξέχασα κάθε σκέψη που είχα ακούσει... ξέχασα ακόμα και το ίδιο μου το όνομα και έμεινα εκεί να το κοιτάω να έρχεται καταπάνω μου και εγώ παγωμένη στην θέση μου χωρίς αέρα στα πνευμόνια μου καθόμουν και περίμενα την μοίρα μου, ενώ τα πρώτα δάκρυα άρχισα να τρέχουν στα καυτά μου μάγουλα και έκαναν την καρδιά μου να σφυροκοπάει μέσα στο στήθος μου.

Απο το σοκ, έκλεισα τα μάτια μου και παίρνοντας μια κοφτή ανάσα, περίμενα τον θάνατο για να με λυτρώσει απο όλην αυτήν την τρέλα... ένιωθα την δύναμη του αυτοκινήτου σχεδόν να αγγίζει το σώμα μου και δύο δυνατά χέρια τραβώντας με, με δύναμη απο την μέση μου με έκανε να βγω απο το σώμα μου και με δύναμη με έστειλε στο απόλυτο σκοτάδι...

«Μαρίνα άνοιξε τα μάτια σου» σε παρακαλώ μην τα παρατάς» άκουγα μια βελούδινη φωνή απο μακριά να με παρακαλάει...

«ναι ότι θες» ήθελα να του πω αλλά τα μάτια μου αδυνατούσαν να υπακούσουν στο κάλεσμα μου και παρέμενα κλειστά

«όχι που να πάρει... όχι τώρα» άκουσα για άλλη μια φορά την ίδια φωνή, να ψιθυρίζει τραχιά και ένιωσα αμέσως κάτι να ακουμπά τα χείλια μου.

Η επαφή με έκανε να ανατριχιάσω και όλο μου το κορμί αντέδρασε τρέμοντας απαλά... όταν όμως ένιωσα την ζεστή ανάσα να μπαίνει μέσα μου, τα πνευμόνια μου άρχισαν να γεμίζουν με έναν διαφορετικό αέρα, έναν αέρα ζωής που με έκανε να πονέσω τόσο πολύ.

Στην αρχή ο πόνος στο στήθος μου ήταν αφόρητος... δεν μπορούσα να αναπνεύσω απο μόνη μου και ένιωσα για άλλη μια φορά, ο ίδιο αέρας να μπαίνει μέσα στο σώμα μου και όλες μου οι αισθήσεις άρχισαν σιγά σιγά να ξυπνάνε και να με στέλνουν στον έβδομο ουρανό...

Άνοιξα δειλά τα μάτια μου και ένα εκτυφλωτικό φως με τύφλωσε... δεν μπορούσα να δω καθαρά τι ήταν αυτό που μου γέμιζε το στήθος μου ζωή... δεν μπορούσα να δω αυτόν που μου με την τόση βελούδινη φωνή του με καλούσε να γυρίσω κοντά του και αυτό με έκανε να πονέσω περισσότερο...

Όμως είχα ανάγκη να τον νιώσω, ήθελα να ξέρω ότι ήταν αληθινός... σήκωσα το χέρι μου και βάζοντας το πάνω στο πρόσωπο του εκείνος ακινητοποιήθηκε και με κοίταξε βαθιά στα μάτια... ανέμελες τούφες μαλλιών πέταγαν γύρω απο το πρόσωπο του και το φως που πέρναγε μέσα απο αυτές έστελναν ακτίνες φωτός να ζεστάνουν την καρδιά μου... το περίγραμμα του ήταν τόσο γνωστό τόσο οικείο που άρχισα να νιώθω ασφάλεια και μια γαλήνη πλημμύρισε όλες μου τις αισθήσεις.

«Μαρίνα σε παρακαλώ μίλα μου» άκουσα την φωνή του να με καλεί... πόνος και απελπισία κατέκλυσε την καρδιά μου και ήθελα όσο τίποτε να τον υπακούσω αλλά ακόμα δεν μπορούσα να βρω τον δρόμο να γυρίσω κοντά του και εκείνος το κατάλαβε.

Έγειρε κοντά μου και εναποθέτεσαι τα χείλια του για άλλη μια φορά πάνω στα δικά μου... η ζεστή του ανάσα για άλλη μια φορά άρχισε να μου δίνει ζωή αλλά εγώ ήθελα περισσότερα... το χέρι μου ακόμα πάνω στο πρόσωπο του άρχισε να χαράζει μια σταθερή πορεία προς τα μαλλιά του... μόλις ένιωσα τις πρώτες τούφες της άρπαξα με τέτοια δύναμη λες και όλη μου η ζωή εξαρτιόταν απο αυτές και τον ακινητοποίησα...

Τα χείλια του δεν αποχώριζαν τα δικά μου αλλά δεν ένιωθα την ανάσα του πια... άρχισα να κουνάω τα χείλια μου πάνω στα δικά του για να συνεχίσει... ήθελα να πάρω για άλλη μια φορά ανάσα απο την ανάσα του... ζωή απο την ζωή του... και να αρχίσω και πάλι να ζω...

Εκείνος σαν να άκουσε την σκέψη μου άρχισε και πάλι να μου χαρίζει τον αέρα της ζωής και τα χείλια μου αχόρταγα άρχισα να ρουφούν την ζωή μέχρι που αυτή η ανάσα με έκαψε ολόκληρη και άρχισα να ψάχνω για την λύτρωση μου... το χέρι μου στα μαλλιά του απαιτούσαν να έρθει πιο κοντά μου και εκείνος δεχόταν κάθε μου πρόσκληση.

«μην σταματάς... κλαψούρισα παραπονιάρικα την ώρα που αποχωρίστηκε τα χείλια μου... θέλω να νιώσω την ανάσα σου να μου δίνει ζωή... θέλω τα χείλια σου να κάψουν το κορμί μου... θέλω να σε νιώσω για άλλη μια φορά» φώναξα την τελευταία μου φράση βγαίνοντας πλέον απο τον λήθαργο και πριν προλάβει να φύγει απο κοντά μου τύλιξα το ελεύθερο χέρι μου γύρω του, ενώ το χέρι μου στα μαλλιά του τον κράτησε πιο σφιχτά και κόλλησα το κορμί μου στο δικό του απαιτώντας το φιλί του.

Ένιωσα την ανάσα του να σταματά, μόλις όμως τα χείλια μου σύνθλιψαν τα δικά του τα παράτησε και με έσφιξε περισσότερο στην ζεστή του αγκαλιά... τα κορμιά μας ενωμένα καιγόντουσαν στην επαφή και ο ηλεκτρισμός που ένιωσα έκανε την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά... να χτυπάει πιο ζωντανά και ένα βογκητό βγήκε απο τα χείλια μου και φώλιασε μέσα στο ζεστό και υγρό του στόμα.

Η γλώσσα μου απαιτούσε την δική του με μανία... η δική του ανταποκρινόταν στο κάλεσμα μου και έκανε τον πιο ερωτικό... τον πιο υγρό και τον πιο εύγευστο χορό της ζωής μου...

«Μαρίνααααααααααα» άκουσα φωνές να με καλούνε απο μακριά αλλά εγώ δεν ήθελα να σταματήσει.

«μην σταματάς» κλαψούρισα μέσα στο φιλί μου αλλά εκείνος εξαφανίστηκε.

Το σώμα μου άδειο πια έπεσε πάνω στο υγρό γκαζόν και το κρύο απο την υγρασία ήρθε να αντικαταστήσει την ζεστή του αγκαλιά και αυτό με έκανε να πονέσω τόσο πολύ που όλο μου το κορμί άρχισε να τρέμει... γιατίιιιιιιιι... ούρλιαζα... γιατί με άφησες... με πήρε το παράπονο και άρχισα να κλαίω βουβά.