Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.



 
ΦόρουμΑρχικήΕικονοθήκηLatest imagesΑναζήτησηΕγγραφήΣύνδεση
Πρόσφατα Θέματα
» Ας γνωριστούμε μεταξύ μας...
Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΣαβ Οκτ 11, 2014 12:31 am από xrysanthi

» Greek fanfiction
Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΣαβ Σεπ 08, 2012 1:15 am από WiLd RoSe

» Σιωπή στο σκοτάδι Μαρία Σεφάνου
Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΤρι Ιουλ 17, 2012 6:23 am από WiLd RoSe

» Σχόλια για το "Haunted Love"
Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΤρι Μαρ 13, 2012 10:15 am από xrysanthi

» Σχόλια για το "Soulmates"
Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΤρι Μαρ 13, 2012 10:14 am από xrysanthi

» Soulmates
Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΤρι Μαρ 13, 2012 10:13 am από xrysanthi

»  Haunted Love
Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΤρι Μαρ 13, 2012 10:12 am από xrysanthi

» σχόλια για το:my fanfiction with the love candy-anthony
Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΔευ Ιαν 16, 2012 1:13 pm από stavroylaki

» my fanfiction with the love candy-anthony!!!!
Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΔευ Ιαν 16, 2012 1:10 pm από stavroylaki

Μάρτιος 2024
ΔευΤριΤετΠεμΠαρΣαβΚυρ
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
ΗμερολόγιοΗμερολόγιο
Like/Tweet/+1
Κοινωνική Δικτύωση
Κοινωνική Δικτύωση reddit      



Επισημάνετε και μοιραστείτε την διεύθυνση του στην σελίδα κοινωνικής δικτύωσης σας
Εικονοθήκη
Mια νύφη για τον Έντουαρντ Empty
Facebook

 

 Mια νύφη για τον Έντουαρντ

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
xrysanthi
Admin
Admin
xrysanthi


Αριθμός μηνυμάτων : 104

Mια νύφη για τον Έντουαρντ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Mια νύφη για τον Έντουαρντ   Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΠαρ Σεπ 09, 2011 10:17 am

εδώ μπορείτε να αναρτήσετε την ιστορία σας για τον διαγωνισμό "Mια νύφη για τον Έντουαρντ"
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://xrysanthi-fanfictions.blogspot.com
xrysanthi
Admin
Admin
xrysanthi


Αριθμός μηνυμάτων : 104

Mια νύφη για τον Έντουαρντ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Mια νύφη για τον Έντουαρντ   Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΠαρ Σεπ 09, 2011 11:07 am

(σημείωση: μέχρι να μου στείλετε τις δικές σας εμπνεύσεις θα σας αναρτήσω την φανταστική δική μου ιστορία για να δείτε πως θα είναι περίπου και οι υπόλοιπες... η δική μου ιστορία δεν θα λάβει μέρος στην ψηφοφορία... θα είναι μόνο για παραδειγματισμό)

Καλή επιτυχία σε όλες σας.


Η ιστορία αφιέρωμα σε μένα
Αυτήν η ιστορία είναι καθαρά πλασματική,
η πλοκή καθώς και οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών
δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.

Αυτήν την ιστορία την αφιερώνω σε όλες εσάς που με στηρίζετε τόσο καιρό
και μου δίνεται το κουράγιο και την φαντασία να συνεχίζω...
(nora, Emy+Robert, annia, ROBELINA, ed<3, despina aek,
bloody swan, LITSA0089, i love edward 2)
και σε όλους όσους διαβάζουν τις ιστορίες μου.
Καλή σας ανάγνωση


Εκεί που δεν το περιμένεις
Κεφάλαιο 1. Ο πειρασμός

Άλλη μια μέρα ξεκινά... ετοίμαζα το πρωινό μας και ταυτόχρονα προγραμμάτιζα την μέρα μου... είχα τόσο άγχος για σήμερα... ένα κακό προαίσθημα... αυτή μας η προσπάθεια ή θα μας έκανε πιο ευτυχισμένο ζευγάρι ή θα μας χαντάκωνε περισσότερο.

«καλημέρα γυναίκα της ζωής μου» τον άκουσα να μου λέει γλυκά και άφησε ένα τρυφερό φιλί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού μου.

«καλημέρα αγάπη μου, πως κοιμήθηκες?» τον ρώτησα και εγώ γλυκά και αφού έβαλα καφέ στην κούπα του έκατσα δίπλα του και άρχισα να αλείφω μια φρυγανιά με βούτυρο.

«πολύ καλά εσύ?»

«πιο χάλια δεν γίνεται» είπα κάνοντας μια γκριμάτσα και χαμογέλασε χαϊδεύοντας τον ώμο μου τρυφερά

«καρδιά μου μην έχεις τόσο άγχος, θα δεις αυτήν την φορά θα πάνε όλα καλά... έχω ένα πολύ καλό προαίσθημα γι αυτό»

«εγώ πάλι όχι» είπα ξεψυχισμένα και με έκλεισε στην ζεστή του αγκαλιά για να με καθησυχάσει.

«κακός που δέχτηκα να έρθει ο ανιψιός μου... μέσα σε όλο σου το άγχος...» τον διέκοψα και του χαμογέλασα γλυκά

«Τζέηκ τα είπαμε αυτά... ο ανιψιός σου είναι μεγάλο παιδί... θα πάρει την σοφίτα και στην ουσία θα είναι σαν να μην είναι στο σπίτι... το μόνο που θα έχω να κάνω είναι να μαγειρεύω για τρία άτομα αντί για δύο... η Μαργαρίτα θα έρχεται πιο συχνά για την καθαριότητα οπότε γιατί να μην εξυπηρετήσουμε την ξαδέλφη σου... πραγματικά δεν είναι πρόβλημα αλήθεια» του είπα καθησυχαστικά και αναστέναξε

«είσαι σίγουρη?»

«απολύτως» του είπα πιο αποφασιστικά και μου χαμογέλασε

«είσαι ένας άγγελος» μου απάντησε και μου έδωσε ένα γλυκό φιλί

«τι ώρα θα έρθει?» τον ρώτησα για πολλοστή φορά

«δεν είσαι και πολύ συγκεντρωμένη αυτές τις μέρες» διαπίστωσε με ένα λυπημένο ύφος

«είμαι αρκετά αφηρημένη είναι η αλήθεια» είπα απολογητικά

«μην σε απασχολεί αυτό, θα πάω να τον πάρω απο το κτελ το μεσημέρι και θα έρθουμε μαζί»

«οκ τότε» του είπα και συνεχίσαμε το πρωινό μας χωρίς να πούμε τίποτα άλλο

«θα πας στην κλινική τώρα?» με ρώτησε την ώρα που έβαζε το σακάκι του για να φύγει για το γραφείο.

«όχι πρέπει πρώτα να πάω απο τον γιατρό να μου γράψει ακριβός τι πρέπει να πάρω, μετά να πάω απο το φαρμακείο να τα πάρω και μετά θα πάω στην κλινική για έλεγχο και να κάνω και την πρώτη ένεση»

«καλό κουράγιο γλυκιά μου» είπε και με πήρε στην αγκαλιά του και του χαμογέλασα

«σε ευχαριστώ καρδιά μου και εσύ το ίδιο» του απάντησα τρυφερά και του έδωσα ένα βαθύ φιλί πριν φύγει.

Όλη η μέρα μου πέρασε στους δρόμους... αγώνας ταχύτητας για να τα προλάβω όλα αλλά μέχρι το μεσημέρι επιτέλους είχα τελειώσει και γύριζα στο σπίτι για να ετοιμάσω το τραπέζι για να φάμε όλοι μαζί και να πέσω να ξεκουραστώ επιτέλους απο όλην αυτήν την ταλαιπωρία... σκέφτηκα αλλά το επόμενο τηλεφώνημα μου άλλαξε τα σχέδια...

«Τζέηκ, είσαι καλά γιατί με παίρνεις τέτοια ώρα?» τον ρώτησα με αγωνία καθώς ήξερα ότι δεν το συνήθιζε αυτό εκτός και αν συνέβαινε κάτι

«ηρέμησε καρδιά μου είμαι μια χαρά... ξεκίνησε για να με καθησυχάσει... απλά βγήκε μια σύσκεψη που δεν είχα υπολογίσει και δεν θα προλάβω να πάρω τον μικρό... μπορείς να πεταχτείς αντί για μένα?» στο άκουσμα της λέξεις σύσκεψη η καρδιά μου αμέσως αντέδρασε αλλά όπως πάντα δεν άφησα τον εαυτό μου να εκδηλωθεί

«κοντεύω να φτάσω στο σπίτι, πιστεύεις ότι θα προλάβω να πάω να τον πάρω?»

«θα του τηλεφωνήσω να σε περιμένει»

«εντάξει άλλα στείλε και σε μένα το τηλέφωνο του για να μην χαθούμε, εντάξει καρδιά μου?»

«εντάξει μωράκι μου... σε ευχαριστώ»

«θα τα πούμε στο σπίτι... πιστεύεις ότι θα αργήσεις?»

«Χρυσάνθη ξέρεις ότι δεν είναι στο χέρι μου αυτό» θα προσπαθήσω να γυρίσω όσο πιο γρήγορα μπορώ» είπε κάπως απότομα σε αντίδραση στην ερώτηση μου και με έπιασε το παράπονο

«σε ρώτησα μόνο για να ξέρω αν θα σε περιμένουμε για φαγητό» απάντησα λυπημένα

«το ξέρω καρδιά μου συγνώμη αν ήμουν λίγο απότομος αλλά με έχει αγχώσει αυτή η συνάντηση... βλέπεις είναι πολύ σημαντική για την εταιρία»

«εντάξει... σε κλείνω τώρα για να μην κάνω τον μικρό να περιμένει πολύ ώρα» του απάντησα στο ίδιο ύφος και έκλεισα το τηλέφωνο νευρικά και πάτησα το γκάζι.

Δεν μου άρεσε να του μιλάω σε αυτόν τον τόνο αλλά μερικές φορές ένιωθα τόσο άσχημα με όλα αυτά τα ταξίδια και όλες αυτά τα ξαφνικά μίτηνκ που όσο πέρναγε ο καιρός γινόντουσαν όλο και πιο συχνά και εγώ έμενα πάντα πίσω για να τον περιμένω ατελείωτες ώρες παρέα με ένα βιβλίο για να ξεχαστώ.

Δεν μπορώ να πω ότι ο Τζέηκ δεν με αγαπούσε ή δεν με φρόντιζε με τον καλύτερο τρόπο αλλά απο τότε που αρχίσανε οι αποτυχίες, η μία μετά την άλλη ένιωθα ότι κάθε μέρα απομακρυνόταν όλο και πιο πολύ απο μένα και αυτό μου έφερνε ασυναίσθητα μια ταραχή... ήξερα ότι τις περισσότερες φορές παραλογιζόμουν φέρνοντας στο μυαλό μου το κακό αλλά όσο περισσότερο τα κράταγα μέσα μου, τόσο πιο πολύ ένιωθα η έκρηξη να είναι πολύ κοντά και αυτό είχε αρχίσει να με τρομάζει.

Μετά απο ¾ στους δρόμους με την απίστευτη κίνηση που είχε αυτήν την ώρα, επιτέλους έφτασα στον σταθμό των λεωφορείων και πάρκαρα... έβαλα το καλό μου χαμόγελο και παίρνοντας το κινητό στα χέρια μου άρχισα να ψάχνω για το σωστό λεωφορείο... όταν έφτασα κοντά πήγα στον οδηγό του...

«συγνώμη μπορώ να σας ρωτήσω κάτι?» τον ρώτησα ευγενικά και αμέσως ανταποκρίθηκε με ένα ευγενικό χαμόγελο

«φυσικά, τι θα θέλατε?»

«πριν πόση ώρα ήρθατε?»

«πριν ένα τέταρτο» μου απάντησε και ξεφύσησα γιατί δεν έβλεπα κανέναν γύρω μου να περιμένει... λες να έφυγε ο μικρός μόνος του τελικά? Σκέφτηκα και ψάχνοντας τις επαφές ευχαρίστησα τον οδηγό και άρχισα να κοιτάω γύρω μου μήπως και εντοπίσω πουθενά κανέναν να περιμένει μόνος του.

Την στιγμή που άκουσα την κλήση στο ακουστικό ένα κινητό ακούστηκε να χτυπάει αρκετά κοντά μου και κάνοντας τον γύρω του λεωφορείου τότε τον είδα την στιγμή που απαντούσε.

«είσαι ο Έντουαρτ?» του είπα χαμογελαστά ενώ τον κοίταζα στα μάτια

«είσαι η θεία Χρυσάνθη?» απάντησε σοκαρισμένος με γουρλωμένα μάτια καθώς με κοίταζε καλά καλά και κλείνοντας το κινητό πήγα κοντά του και έτεινα το χέρι μου για να τον χαιρετήσω.

«ναι» του είπα και προσπάθησα πολύ σκληρά να μην γελάσω δυνατά απο το ύφος του

«εεε... χαίρω πολύ» είπε ενώ ταυτόχρονα σηκώθηκε και μου έδωσε και το δικό του χέρι.

«σε έκανα να περιμένεις πολύ ώρα?» τον ρώτησα και αμέσως ξεπάγωσε και άρχισε να συνέρχεται.

«όχι, όχι... είπε γρήγορα και κάπως αμήχανα... πριν ένα τέταρτο ήρθαμε»

«συγνώμη γι αυτό αλλά είχε τέτοια κίνηση που δεν μπόρεσα να έρθω πιο γρήγορα»

«δεν πειράζει» είπε και μου χάρισε ένα χαριτωμένο χαμόγελο

«πάμε? Σίγουρα θα είσαι πολύ κουρασμένος»

«ναι, φυσικά» είπε και παίρνοντας επιτέλους την ματιά του απο πάνω μου άρχισε να μαζεύει τα πράγματα του για να με ακολουθήσει

«θες βοήθεια?» τον ρώτησα πρόθυμη

«όχι, σε ευχαριστώ... τόσο κόπο έκανες για μένα, θα σε βάλω να κουβαλήσεις και τις βαλίτσες μου» είπε πειραχτικά και γέλασα.

Όταν φτάσαμε στο αμάξι με την άκρη του ματιού μου είδα για άλλη μια φορά να γουρλώνει τα μάτια του αλλά δεν είπε τίποτα και αφού βάλαμε τις βαλίτσες στο προτπαγκαζ μπήκαμε και ξεκινήσαμε για το σπίτι...

«ζώνη» του είπα και αμέσως ανταποκρίθηκε και άνοιξα το στερεοφωνικό για να βάλω μουσική.

«μπορείς να βάλεις ότι θέλεις δεν με ενοχλεί» του είπα ευγενικά και χαμογέλασε

«δεν νομίζω ότι θα σου αρέσει ιδιαίτερα η μουσική που ακούω εγώ»

«δοκίμασε με» του είπα παιχνιδιάρικα και γέλασε πάλι.

Άνοιξε την τσάντα του και έβγαλε ένα cd, με κοίταξε για άλλη μια φορά αποδοκιμαστικά και την στιγμή που πάτησε το play, χαμογέλασα.

«δεν περίμενα ένα παιδί στην ηλικία σου να έχει τέτοια ακούσματα» του είπα σοβαρά και με κοίταξε με απορία

«ξέρεις τους Debussy?»

«φυσικά έχω όλα τα cd τους... το clair de lune είναι ένα απο τα αγαπημένα μου» του απάντησα και αμέσως η ματιά του έγινε πιο ζεστή και πιο χαρούμενη

«και εμένα... είπε περισσότερο στον εαυτό του παρά σε εμένα ψιθυριστά και μετά συνέχισε... μου κάνει τρομερή εντύπωση... είχα αρχίσει να πιστεύω τελικά ότι μόνο εγώ ακούω αυτού του είδους την μουσική»

«να που έπεσες έξω» του είπα ανάλαφρα και συνεχίσαμε την πορεία μας χωρίς να πούμε κάτι άλλο αλλά με την άκρη του ματιού μου τον έβλεπα να μου ρίχνει κρυφές ματιές...

Όταν φτάσαμε στο σπίτι και συνειδητοποίησε που θα μένει απο σήμερα και για το υπόλοιπο που θα ήταν κοντά μας... για άλλη μια φορά γούρλωσε τα μάτια και έμεινε κοκαλωμένος να το κοιτάζει με θαυμασμό...

«ουααααουυυυυυ μην μου πεις ότι αυτό είναι το σπίτι σας?»

«σου αρέσει?»

«αν μου αρέσει λέει?? Είναι εκθαμβωτικό»

«μην θαμπώνεσαι τόσο πολύ με το εξώφυλλο Έντουαρτ... είναι απλά ένα σπίτι»

«απλά ένα σπίτι? Αυτό το λες απλά ένα σπίτι?»

«πίστεψε με... είναι απλά ένα σπίτι... συνέχισα εγώ χαμογελώντας... που η κοινωνική μας θέση καθώς και η φύση της δουλειάς μου μας επιβάλει να το έχουμε για να δειχνόμαστε λες και αυτό καθορίζει το τι ήμαστε ή το ποιοι ήμαστε... αν με ρώταγες θα σου έλεγα ότι χίλιες φορές να ζούσα στο χωριό σου σε ένα παλιό αναπαλαιωμένο αρχοντικό παρά μέσα σε αυτήν την χλιδή... είναι τόσο επιφανειακό και ναι είναι απλός ένα σπίτι» συνέχισα εγώ και είχε κολλήσει τα μάτια του ξανά απάνω μου μόνο που αυτήν την φορά ήταν πιο σκεπτικός και πιο απορροφημένος να με κοιτάει έντονα.

«φτάσαμε» του είπα ανοίγοντας την πόρτα μόλις μπήκαμε στο γκαράζ και άλλο ένα σοκ ήρθε για να τον κάνει για άλλη μια φορά να μείνει με ανοιχτό το στόμα

«δεν το πιστεύω... όλα αυτά είναι δικά σας?» με ρώτησε την στιγμή που είδε τα αυτοκίνητα που ήταν μέσα στο γκαράζ και γέλασα

«άσκοπες αγορές... δεν μπορώ να καταλάβω τι μανία πιάνει τον Τζέηκ να αγοράζει κάθε τρις και λίγο καινούργιο αμάξι αφού εκείνος παίρνει μονίμως την μερσεντέζ και εγώ μονίμως το βόλβο μου» είπα και γέλασα δυνατά με την απορία στο ύφος του

«έλα εδώ... του είπα και το πήγα προς την κλειδωθήκη... ο κωδικός είναι 2365... του είπα και άνοιξα το πορτάκι... απο εδώ μπορείς να πάρεις όποιο κλειδί θες και να χρεισημοποιήσεις όποιο αυτοκίνητο σου αρέσει... εκτός την μερσέντες του θείου σου και το βόλβο το δικό μου μπορείς να πάρεις όποιο άλλο θες για τις μετακοινήσεις σου»

«το λες αλήθεια?» είπε σοκαρισμένος

«φυσικά... δίπλωμα οδήγησης έχεις?»

«ναι» είπε αφηρημένα

«οκ λοιπόν... πάει και αυτό» του είπα αδιάφορα και κλείνοντας το πορτάκι γύρισα στο αυτοκίνητο για να πάρω τα πράγματα μου και εκείνος με ακολούθησε κοιτώντας ακόμα τα αυτοκίνητα θαμπωμένος.

Άνοιξα την πόρτα και μπαίνοντας στο σαλόνι άρχισε να σφυρίζει με θαυμασμό.

«είναι το κάτι άλλο... εσύ το έκανες όλο αυτό?»

«αυτή είναι η δουλειά μου... είπα αδιάφορα και άρχισα να πηγαίνω προς την κουζίνα... απο εδώ είναι η κουζίνα, περίμενε με για λίγο να βάλω αυτά στο ψυγείο... του είπα καθώς του έδειχνα την σακούλα που κρατούσα... και θα έρθω αμέσως να σου δείξω το δωμάτιο σου, την κουζίνα έτσι κι αλλιώς θα την δεις μετά που θα κατέβεις για να φάμε» του είπα και πήγα γρήγορα για να βάλω τις ενέσεις στο ψυγείο πριν χαλάσουν και πάει τσάμπα αυτή η προσπάθεια και γυρίζοντας κοντά του τον βρήκα να κοιτάει γύρω του με θαυμασμό.

«πάμε?» τον ρώτησα και μου ένευσε παίρνοντας πάλι τις βαλίτσες του στα χέρια για να με ακολουθήσει

«αυτός ο όροφος είναι ο δικός μας... απο εκεί είναι η κρεβατοκάμαρα μας, το γραφείο του Τζέηκ και εδώ είναι δύο άδειες αχρησιμοποίητες κρεβατοκάμαρες που μπορείς να της χρησιμοποιήσεις αν θες να φιλοξενήσεις κάποιον φίλο σου... δεν χρησιμοποιούνται ποτέ αλλά είναι πάντα καθαρές και τακτοποιημένες για έκτακτες ανάγκες»

«δεν θα ήθελα να σας φέρω σε δύσκολη θέση... και που με φιλοξενήτε είναι πολύ για μένα»

«μην λες ανοησίες... θέλω να νιώθεις σαν στο σπίτι σου... αν θελήσεις να φέρεις κανέναν φίλο σου ή ακόμα και καμία κοπελιά σου μην διστάσεις ποτέ να το κάνεις... δεν θα σε παρεξηγήσουμε... δεν θέλω να νιώθεις ξένος μέσα στο σπίτι... πράξε όπως θα έκανες και αν ήσουν στο σπίτι σου, κανένας δεν θα σε παρεξηγήσει»

«σε ευχαριστώ» είπε με ειλικρίνεια και αφού του χαμογέλασα άρχισα να ανεβαίνω προς τον επόμενο όροφο

«και εδώ θα είναι το νέο σου δωμάτιο» του είπα την στιγμή που άνοιξα την πόρτα και τρελάθηκε τελείως.

«συγνώμη εσύ το λες αυτό δωμάτιο?» δεν μπόρεσα να μην γελάσω

«σκέφτηκα ότι θα ένιωθες πιο άνετα εδώ»

«νιώθω σαν να είμαι σε καμία πολυτελή σουίτα ενός πανάκριβου ξενοδοχείου» είπε αφηρημένος αφήνοντας τις βαλίτσες στο πάτωμα

«η αλήθεια είναι ότι κάπως έτσι το είχα φανταστεί... και χαίρομαι που τελικά είχε ακριβός αυτό το αποτέλεσμα... εδώ θα βρεις ότι μπορεί να χρειαστείς... του είπα δείχνοντας του το μπαράκι το μπάνιο και το γραφείο του... δεν ήξερα αν θα φέρεις δικό σου υπολογιστή και σου έφερα ένα λαπτοπ για να κάνεις την δουλειά σου»

«όχι δεν έφερα τίποτα... σκεφτόμουν να πάρω ένα απο εδώ»

«δεν χρειάζεται να κάνει κάτι τέτοιο... είναι καινούργιο και αχρησιμοποίητο οπότε χρησιμοποίησε αυτό... του είπα και πήγα προς την μπαλκονόπορτα... ξέχασα να σε ρωτήσω καπνίζεις?»

«αν και δεν θα έπρεπε... είπε χαμογελώντας... που και που την έχω αυτήν την κακιά συνήθεια»

«τότε θα σε παρακαλέσω αν μπορείς να μην καπνίζεις στο σπίτι... τον Τζεηκ τον ενοχλεί πάρα πολύ η μυρωδιά και γι αυτό καπνίζουμε πάντα έξω απο το σπίτι... βγήκα στο μπαλκονάκι και με ακολούθησε... και αυτό είναι το μπαλκόνι σου»

«ουαααουυ απίστευτη θέα» είπε μαγεμένος

«και που να δεις τι δεις την νύχτα» του είπα επιβεβαιώνοντας τα λόγια του

«τώρα σε αφήνω να τακτοποιηθείς και όταν είσαι έτοιμος έλα να με βρεις στην κουζίνα για να φάμε, οκ?»

«σε ευχαριστώ πάρα πολύ για ότι κάνεις για μένα»

«παρακαλώ δεν κάνει τίποτα... έναν ανιψιό τον έχουμε να μην τον φροντίσουμε?» τον πείραξα κλείνοντας του το μάτι και γέλασε

«προλαβαίνω να κάνω ένα ντουζ πριν το φαγητό?»

«ναι φυσικά» του είπα πηγαίνοντας προς την πόρτα

«δεν θα αργήσω σου το υπόσχομαι»

«μην βιάζεσαι μέχρι να ζεσταθεί το φαγητό έχεις χρόνο» του είπα και βγαίνοντας απο το δωμάτιο άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά για να τον αφήσω μόνο του αλλά πριν φτάσω στο σαλόνι θυμήθηκα ότι ξέχασα να του δώσω τα κλειδιά και ανέβηκα πάλι πάνω.

Φτάνοντας στην πόρτα τον είδα ότι είχε ήδη ξεντυθεί απο την μέση και πάνω και ετοιμάζονταν να βγάλει και το παντελόνι αλλά πριν προλάβω να φύγω πριν με καταλάβει κατάλαβα ότι με την άκρη του ματιού του με είδε όποτε έπρεπε να παίξω την αδιάφορη.

«συγνώμη δεν ήθελα να σε ενοχλήσω αλλά είμαι τόσο αφηρημένη τον τελευταίο καιρό... ξέχασα να σου αφήσω τα κλειδιά σου... είπα δείχνοντας το μπρελοκ με τα κλειδιά και αφήνοντας τα πάνω στο γραφείο άρχισα πάλι να φεύγω... θα είμαι στην κουζίνα αν χρειαστείς κάτι» του είπα με ήρεμη και σταθερή φωνή φεύγοντας και κλείνοντας την πόρτα κατέβηκα στην κουζίνα.

Όταν είδα για μια στιγμή το σώμα του σάστισα αλλά ευτυχώς κατάφερα να ανασυγκροτηθώ πολύ γρήγορα... είναι φυσικό να έχει αυτό το σώμα απο την στιγμή που ήταν αθλητής αλλά για κάποιον λόγο απο την στιγμή που τον είδα έκανε την καρδιά μου να χτυπάει τόσο άρρυθμα που άρχισε αυτό να μου την δίνει στα νεύρα... γιατί έπρεπε να είναι τόσο όμορφος??? Και γιατί έπρεπε να έρθει τώρα... στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου???

Μέσα στα 5 χρόνια έγγαμου βίου, είχα ξανα βρεθεί στον δρόμο του πειρασμού αλλά πάντα τον αντιμετώπιζα χωρίς πρόβλημα... ο Τζέηκ ήταν ο έρωτας της ζωής μου και ποτέ δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου και ας ήταν αρκετά χρόνια μεγαλύτερος μου... με τα χρόνια τον αγάπησα περισσότερο και αν γύριζα τον χρόνο πίσω και πάλι την ίδια επιλογή θα έκανα και δεν θα άλλαζα τίποτα απο την ζωή μου, για τίποτα και για κανέναν.

Έντουαρτ

Τι περίεργη γυναίκα... η μητέρα μου με έχει προειδοποιήσει ότι η θεία μου ήταν πολύ πιο νεότερη απο τον θείο μου αλλά όταν την αντίκρισα έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου... αν και δεν ξέρω την ηλικία της πρέπει να είναι σχεδόν συνομήλικη μου αλλά είναι τόσο προσγειωμένο άτομο που σε κάνει να νιώθεις ότι στο μυαλό και στην συμπεριφορά της είναι περισσότερο στην ηλικία του θείου μου.

Απο την πρώτη στιγμή που αντίκρισα το σπίτι έμεινα εκστασιασμένος... ο πλούτος και η αφθονία φώναζαν απο μακριά... αλλά για εκείνην ήταν όλα απλά απαραίτητα αντικείμενα που τις επιβάλει η κοινωνική της τάξη... ή καλύτερα θα έλεγα μάλλον ο θείος Τζεηκ... απο ότι κατάλαβα εκείνος θα πρέπει να είναι πολύ πιο υλιστής απο ότι εκείνη και απλός η θεία του κάνει το χατήρι και δεν του φέρνει αντίρρηση σε ότι εκείνος επιθυμεί... ο τρόπος που μιλάει για εκείνον ή το πως αναφαίρετε σε εκείνον, σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι είναι η προτεραιότητα της και πάντα βάζει τις δικές του ανάγκες πάνω απο τις δικές της.

Ήταν πολύ γλυκιά και πολύ δοτική... κάνει τα πάντα για να ευχαριστεί τους άλλους και ενώ με μια ματιά καταλαβαίνεις αμέσως το πόσο εξαντλημένη είναι, εκείνη συνεχίζει να με περιποιείται με τέτοιον τρόπο ώστε να με ευχαριστήσει και να με κάνει να νιώσω πιο άνετα.

Είναι σίγουρα μια καλλονή και απορώ ακόμα τι ακριβός ήταν αυτό που βρήκε στον θείο μου και τον παντρεύτηκε... ποτέ δεν είχαμε ακούσει ούτε ένα κουτσομπολιό για εκείνους και πάντα η μητέρα του θείου Τζέηκ ήταν σκασμένη κάθε φορά που γύριζε απο την Αθήνα, πίσω στο χωριό που δεν μπορούσε ποτέ να βρει ένα ψεγάδι απο την νύφη της για να την πικάρει και η μητέρα μου γέλαγε τόσο πολύ με αυτό.

Την στιγμή που την έπιασα στην πόρτα του δωματίου μου την ώρα που ξεντυνόμουνα για να μπω να κάνω ένα γρήγορο ντουζ, για μια στιγμή νόμιζα ότι με χάζευε αλλά εκείνη ήταν τόσο σοβαρή και αμέσως πριν καταλάβει ότι την πείρα είδηση μου μίλησε πριν κάνω καμία κίνηση και ξεντυθώ μπροστά της... τότε τα έχασα περισσότερο... αντι να τα χάσει την στιγμή που γύρισα και την αντίκρισα ή να μείνει στην θέση της και να με φάει με τα μάτια της όπως κάνουν τα κορίτσια όταν με βλέπουν χωρίς τα ρούχα μου, εκείνη με κοίταζε μόνο μέσα στα μάτια για να μην με φέρει σε δύσκολη θέση και με σταθερή και ατάραχη φωνή μου είπε αμέσως τον λόγο που είχε έρθει πίσω και όπως ήρθε έτσι και εξαφανίστηκε χωρίς καν να με κοιτάξει.

Ήταν τόσο περίεργο για μένα κάτι τέτοιο... είναι τόσο συνηθισμένος οι γυναίκες να με τρώνε με τα μάτια τους ακόμα και όταν φοράω ρούχα που η αδιάφορη ματιά της για κάποιον λόγο με ενόχλησε... με έκανε να νιώσω τόσο αμήχανα που τελικά αντί να τα χάσει εκείνη με το θέαμα που έβλεπε, τα έχασα εγώ με την αδιάφορη στάση της...

Φόρεσα την φόρμα μου και ένα στενό μπλουζάκι και πήγα να την βρω... ήταν στην κουζίνα και ετοίμαζε το τραπέζι απορροφημένη στις σκέψεις της, που δεν κατάλαβε αμέσως την παρουσία μου... μόλις γύρισε και με κοίταξε μου χαμογέλασε ζεστά και βάζοντας το πιάτο στο τραπέζι, με προσκάλεσε για να κάτσω.

«έχω κάνει κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο... ελπίζω να σου αρέσει» είπε με την ζεστή της φωνή και της χαμογέλασα

«μυρίζει υπέροχα» της είπα ειλικρινά και έκατσα στην καρέκλα χωρίς να σταματάω να την κοιτάω επίμονα.

Μετά απο λίγες στιγμές σιωπής.....

«τελικά δεν μου είπες... πως και αποφάσισες να παρατήσεις την ιατρική και να ξεκινήσεις γυμναστική ακαδημία?»

«η ιατρική, ήταν πάντα το όνειρο των γονιών μου... ενώ η γυμναστική ακαδημία ήταν το δικό μου... όταν μπούχτισα με όλα αυτά τα βιβλία και τις βελόνες τα παράτησα και έκανα το δικό μου»

«απο αυτήν την άποψη τότε καλά έκανες» είπε χαμογελώντας ζεστά και συνέχισε να τρώει

«εσύ έχεις δικό σου γραφείο?»

«όχι ακριβός... συνεργάζομαι με μια ομάδα... αλλά αυτόν τον καιρό έχω πάρει μόνιμη άδεια και απλά τους βοηθάω όπου χρειαστεί μόνο στα σχέδια»

«πως και έτσι?»

«είπα για λίγο να αφοσιωθώ στην οικογένεια μου... είπε ανασηκώνοντας τους ώμους της αλλά κατάλαβα ότι κάτι άλλο κρυβόταν απο κάτω και την πίεσα περισσότερο

«ο θείος Τζεηκ σε ανάγκασε?»

«όχι μόνη μου την πήρα την απόφαση για να κάνω ευκολότερη την ζωή μου»

«δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω»

«κοίτα... ξεκίνησε διστακτικά... υπάρχει ένα θέμα που τρέχει και εφόσον θα είσαι εδώ σίγουρα δεν θα σου μείνει απαρατήρητο... αλλά θα σε παρακαλέσω ότι και να πούμε εδώ να μην βγει έξω απο αυτό το σπίτι, γιατί δεν θέλω να εκθέσεις τον θείο σου, εντάξει?»

«αν και δεν καταλαβαίνω τι εννοείς σου υπόσχομαι ότι δεν θα το πω πουθενά»

«μου δίνεις τον λόγο σου ότι δεν θα το πεις πουθενά?» μου είπε σοβαρά κοιτώντας με έντονα στα μάτια

«ναι» της απάντησα το ίδιο σοβαρά και πήρε μια ανάσα

«σίγουρα θα έχεις ακούσει τα κουτσομπολιά που ακούγονται για μας»

«για να είμαι ειλικρινής... αυτό που μου κάνεις περισσότερο εντύπωση είναι ότι δεν υπάρχουν κουτσομπολιά για σας τους δύο»

«ούτε γιατί δεν έχουμε κάνει ακόμα παιδί?» με ρώτησε δύσπιστα

«εντάξει γι αυτό το θέμα κατακαιρούς κάτι ακούγετε» είπα αποφεύγοντας να την κοιτάξω στα μάτια... γιατί δεν θα ήθελα με τίποτα να της πω όσα λέει πάνω σε αυτό το θέμα η θεία μου...

«δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα και ούτε θα σου ζητήσω να μου πεις τι ακριβός λένε για μας... γιατί πολύ απλά μου είναι αδιάφορα... αλλά το θέμα είναι ότι ακριβός γι αυτόν τον λόγο δεν θέλω να πεις τίποτα και πουθενά... όχι για μένα... προσωπικά καρφί δεν μου καίγεται αλλά και δεν έχω ταμπού πάνω σε αυτά τα θέματα... αλλά επειδή ο θείος σου δεν θέλει να μάθει κανείς τίποτα... γι αυτό σε παρακαλώ να μας σεβαστείς και να είσαι διακριτικός πάνω σε αυτό το θέμα»

«τι ακριβός θες να μου πεις?»

«εγώ με τον θείο σου παλεύουμε τα τρία τελευταία χρόνια για να κάνουμε παιδί και δυστυχώς δεν είχαμε τα αποτελέσματα που θα θέλαμε... γι αυτό και φτάσαμε στην λύση της εξωσωματικής... γι αυτό και άφησα για λίγο την δουλειά μου για να μπορώ να είμαι ήρεμη όσο κάνω τις προσπάθειες μου»

«λυπάμαι πάρα πολύ... δεν ξέρω τι να πω»

«μην λυπάσαι όλα μέσα στην ζωή είναι... άλλωστε πάντα πίστευα ότι όλα όσα μας συμβαίνουν έχουν κάποιο λόγο που συμβαίνουν» είπε ανάλαφρα και έβλεπα στο βλέμμα της ότι πραγματικά το πίστευε.

«σου ορκίζομαι δεν θα βγει κουβέντα απο το στόμα μου» μου χαμογέλασε γλυκά

«σε ευχαριστώ γι αυτό... δεν βλέπω να τρως όμως... σίγουρα σου άρεσε? Μπορώ να σου φτιάξω κάτι άλλο αν θες»

«όχι, όχι είμαι μια χαρά... είπα γρήγορα γιατί την είχα ικανή να κάτσει να μαγειρέψει κάτι άλλο για να με ευχαριστήσει και δεν θα ήθελα με τίποτα να την επιβαρύνω περισσότερο... απλά είμαι λίγο κουρασμένος και δεν έχω πολύ όρεξη»

«σίγουρα?» με ρώτησε με δυσπιστία και βιάστηκα να αλλάξω κουβέντα για να την αποπροσανατολίσω.

«εσύ δεν μου είπες»

«τι πράγμα» είπε χαμογελώντας αφού κατάλαβε ότι άλλαζα κουβέντα για να σταματήσει να με πιέζει.

«με τον θείο πως γνωρίστηκες?»

«μμμ... μουρμούρισε και όλο της το πρόσωπο έλαμψε, σίγουρα τον αγαπάει με όλην της την καρδιά, σκέφτηκα και για κάποιον λόγο ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά μου... μόλις είχα πιάσει δουλειά σε μια εταιρία που είχε αναλάβει την διακόσμηση του γραφείου του και σαν καινούργια με έστειλαν για να κάνω τις πρώτες μετρήσεις για τα δοκιμαστικά σχέδια, εκεί είδα και τον θείο σου... έρως με την πρώτη ματιά... για ώρες δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε τα μάτια μας ο ένας απο τον άλλον, μέχρι που μου ζήτησε να βγούμε... απο εκείνο το βράδυ δεν έχουμε ξεκολλήσει ο ένας απο τον άλλον» είπε και άλλο ένα χαμόγελο άγγιξε τα ζεστά της χείλι.

«αλήθεια πόσα χρόνια έχετε διαφορά?»

«20 χρόνια»

«και δεν σε πείραξε ποτέ αυτή η διαφορά ηλικίας?» ρώτησα περίεργος αλλά εκείνη άλλαξε ύφος και έγινε πιο σοβαρή

«δεν το μετάνιωσα ποτέ μου... με τον Τζέηκ έχω ζήσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου και αν γύριζα το χρόνο πίσω και πάλι θα έκανα το ίδιο» είπε και μέσα στην ματιά της είδα το πόσο του εννοούσε

«συγνώμη που ρωτάω αλλά πόσο χρονών είσαι?»

«εσύ για πόσο με κάνεις?» με πείραξε και γέλασα

«εμφανισιακά θα έλεγα ότι πρέπει να έχουμε την ίδια ηλικία... αλλά ο τρόπος που μιλάς σε κάνει να φαίνεσαι μεγαλύτερη»

«δηλαδή που καταλήγεις» συνέχισε πειρακτικά

«δεν ξέρω 23?» είπα την δική μου ηλικία για να την δοκιμάσω

«σε δύο μήνες θα κλείσω τα 25»

«απίστευτο και ο θείος είναι δηλαδή 45 σωστά?»

«ναι» είπε χαμογελώντας με το σοκαρισμένο ύφος μου

«συγνώμη αλλά ακόμα να καταλάβω τι του βρήκες... δεν θέλω να σε προσβάλω μην το πάρεις στραβά αλλά αν κρίνω απο την μητέρα του θα πρέπει να είναι λίγο περίεργος»

«όλοι μας έχουμε τις ιδιοτροπίες μας... αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε και περίεργοι... και για να σου λύσω την απορία σου... έχει να κάνει με αυτό που σου είπα και πριν... ποτέ μην κρίνεις απο το εξώφυλλο... ο Τζεήκ ήταν αυτός που μου άγγιξε την καρδιά... απο εκεί και πέρα δεν με ένοιαξε τίποτα άλλο»

«για να το λες εσύ έτσι θα είναι» είπα απηυδισμένος... με αυτήν την γυναίκα δεν ξέρω απο που θα μου έρθει... είναι τόσο απρόβλεπτη.

«εγώ θα πάω να ξαπλώσω γιατί είμαι απο το πρωί στους δρόμους και τα έχω παίξει λίγο... μου είπε όταν μάζεψε το τραπέζι και έβαλε τα πιάτα στο πλυντήριο... εσύ νιώσε σαν στο σπίτι σου, στον κάτω όροφο που αφηρημένη ξέχασα να σου δείξω έχει ένα χώρο διασκέδασης, αν δεν νυστάζεις μπορείς να πας να του ρίξεις μια ματιά, θα το βρεις αρκετά ενδιαφέρον... μου είπε και μου έκλεισε το μάτι χαμογελώντας... θα τα πούμε το απόγευμα, οκ?»

«ναι σε ευχαριστώ για όλα... καλή ξεκούραση»

«σε ευχαριστώ... επίσης» είπε και εξαφανίστηκε

Αφού ήπια ένα ποτήρι νερό τελικά αποφάσισα να πάω να ξεκουραστώ και εγώ... όταν ξύπνησα μετά δεν ξέρω και εγώ πόσες ώρες, είδα ότι είχε βραδιάσει και σάστισα... κοίταξα το ρολόι και είδα ότι ήταν 8 το βράδυ και τρελάθηκα... τελικά ήμουν πιο κουρασμένος απο ότι νόμιζα... πήρα τα τσιγάρα μου και πήγα στο μπαλκόνι να κάνω ένα για να ξυπνήσω και τότε την είδα και κοκάλωσα.

Ήταν μέσα στην πισίνα με ένα μικροσκοπικό μαγιό να κολυμπάει με τόση χάρη ανέμελη απαλλαγμένη άπο όλα όσα την προβληματίζαν... το σώμα της ήταν τόσο καλλίγραμμο τόσο υπέροχο που σίγουρα καταλάβαινες ότι έχει ξοδέψει ώρες σε γυμναστήριο για να μην χάσει αυτήν την υπέροχη σιλουέτα... και όλα αυτά για ποιον??? Για τον θείο Τζέηκ... ας γελάσω... σκέφτηκα και ένα γελάκι μου ξέφυγε.

Έκατσα στην καρέκλα και άναψα το τσιγάρο μου καθώς την θαύμαζα απο μακριά... εκείνη δεν είχε καταλάβει ότι εγώ ήμουν στο μπαλκόνι και την κοιτούσα και αυτό μου έδινε το ελεύθερο να την κοιτάξω πιο καλά... κάθε λεπτό που πέρναγε, ένιωθα μέσα μου να ζεσταίνομε όλο και πιο πολύ μέχρι που άκουσα την φωνή του θείου μου και σχεδόν πνίγηκα απο τον καπνό του τσιγάρου και με χίλιους τρόπους προσπάθησα να σταματήσω τον βήχα μου για να μην με καταλάβουν.

Πέταξα το τσιγάρο στο τασάκι και μπήκα μέσα στο δωμάτιο μέχρι να ηρεμήσω και όταν τα κατάφερα βγήκα και πάλι δειλά για να δω αν ήταν ακόμα εκεί και τότε τους είδα μαζί... ήταν αγκαλιασμένοι και η Χρυσάνθη τον φίλαγε τόσο τρυφερά... ένας πόνος διαπέρασε το στήθος μου και με έκανε να κοπώ στα δύο... ζήλεψα τόσο αυτό το φιλί που ακόμα και απο το σημείο που ήμουν μπορούσα να δω όλη την αγάπη και την λατρεία που του είχε... τέτοιο φιλί δεν έχω γευτεί ποτέ στην ζωή μου... και θα κάνω τα πάντα για να το αποκτήσω..........
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://xrysanthi-fanfictions.blogspot.com
xrysanthi
Admin
Admin
xrysanthi


Αριθμός μηνυμάτων : 104

Mια νύφη για τον Έντουαρντ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Mια νύφη για τον Έντουαρντ   Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΠαρ Σεπ 09, 2011 11:38 am

Εκεί που δεν το περιμένεις "2. Η αποπλάνηση"

Έντουαρτ

Την βρήκα στην κουζίνα να είναι μπροστά απο τους υδρατμούς μιας κατσαρόλας και με μια κουτάλα ξεχώριζε ένα ένα τα φύλλα απο το λάχανο και με δυνατή την μουσική χόρευε στον ρυθμό και τραγουδούσε...

«Λάμπω απο την χαρά μου... λάμπω όταν σε βλέπω... λάμπω... λάμπω... λάμπω... λάμπω... ουυυ» και λίκνιζε τον τέλειο γοφό της στον ρυθμό της μουσικής

ακολουθεί buter
Σπόιλερ:

Η ώρα της κρίσης σκέφτηκα και την στιγμή που άρχισε να βρίσκει τους κανονικούς της ρυθμούς, γύρισε για να με φιλήσει και μόλις αντίκρισε το στήθος μου και κατάλαβε την διαφορά του σώματος σήκωσε απότομα το κεφάλι της προς τα πάνω για να αντικρίσει την ματιά μου και το σοκ που είδα στην ματιά της με έκανε να θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Ένιωθα την έκρηξη της να έρχεται με το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει με τέτοιο ρυθμό που φοβόμουν ότι θα πάθαινε τίποτα στο τέλος... την στιγμή που πήγε να ανοίξει το στόμα της όμως να μιλήσει η φωνή του θείου μου, ήρθε για να με λυτρώσει...

«Χρυσάνθη μου είσαι στην κουζίνα???» τον ακούγαμε να λέει απο το σαλόνι και τότε παγώσαμε και οι δύο.

Εκείνη γύρισε αμέσως προς την κατσαρόλα προσπαθώντας σκληρά να θυμηθεί τι έπρεπε να κάνει και εγώ γύρισα προς τον νιπτήρα και άρχισα με μανία να πίνω νερό χωρίς να γυρίζω την πλάτη.

«καρδούλα μου δεν με ακούς??» την ρώτησε μπαίνοντας μέσα στην κουζίνα αλλά εγώ δεν γύρισα να τους κοιτάξω γιατί το μπλουζάκι μου σίγουρα θα πρόδιδε τι είχε μόλις συμβεί και έπρεπε να κάνω κάτι γρήγορα για να το μπαλώσω.

«όχι ματάκια μου είχα την μουσική δυνατά και δεν σε άκουσα, συγνώμη» είπε και αμέσως γύρισε για να χαμηλώσει την ένταση της μουσικής.

«γεια σου Έντουαρντ και εσύ εδώ? Δεν έχεις μάθημα σήμερα?»

«γεια σου θείε... είπα γυρίζοντας μόνο το κεφάλι μου... τώρα μόλις μπήκα και εγώ» του είπα ανάλαφρα και ξανά έβαλα νερό στο ποτήρι μου... να πάρει θα σκάσω απο το πολύ νερό κάτι πρέπει να κάνω.

«τι καλό μας μαγειρεύει, η καλή μου γυναικούλα?»

«εεεε... λαχανοντολμάδες?» ρώτησε εκείνη και κατάλαβα ότι ακόμα δεν έχει συνέλθει απο το σοκ

Με την άκρη του ματιού μου είδα τον θείο μου να πηγαίνει απο πίσω της και να την κρατάει ακριβώς όπως την κράτησα πριν εγώ μόλις την πλησίασα και ένα σφίξιμο έκανε το στήθος μου να πονέσει τόσο πολύ που δεν άντεξα άλλο και την στιγμή που η προσοχή του ήταν στραμμένη σε εκείνην βρήκα την ευκαιρία και περνώντας πίσω απο την πλάτη του σηκώθηκα να φύγω.

«εεε μικρέ?» με φώναξε και την στιγμή που πέρασα το πλαίσιο της πόρτας, άφησα να φαίνεται μόνο το κεφάλι μου προς το μέρος του

«ναι?»

«μην ξεχαστείς το βράδυ μου υποσχέθηκες ότι θα δούμε το ντέρμπι μαζί»

«δεν το ξεχνάω» του είπα μόνο και άρχισα σχεδόν να τρέχω προς το δωμάτιο.

Απο την ημέρα που την γνώρισα είχε γίνει η προσωπική μου κόλαση... ήταν μια καλωνή, το όνειρο κάθε άντρα... 1,72 ύψος, λεπτή με τέλειες γυμνασμένες καμπύλες... στητά πλούσια άλλα όχι υπερβολικά, φυσικά στήθη... απίθανους σφριγηλούς γλουτούς που είχαν γίνει η πρωινή μου απόλαυση κοιτώντας τους ατελείωτες ώρες καθώς εκείνη ετοίμαζε το πρωινό με τόση αφοσίωση (κάθε μέρα με κόπο έπνιγα το βογκητό μου μέσα σε προσποιητό βήχα για να μην το καταλάβει, όταν τους κοιτούσα και ένιωθα τον ερεθισμό μου να φτάνει στα όρια του)... ξανθός άγγελος, με υπέροχα κυματιστά μαλλιά που πέφταν απαλά μέχρι λίγο πιο κάτω απο τους ώμους της... με δύο γκριζογάλανανες χάντρες να σε κοιτάνε και να λιώνεις.

Είχα αρχίσει να νιώθω σαν ένα 15 χρόνο παιδάκι που κάθε μέρα προσπαθούσε να ικανοποιήσει τον πρωτόγνωρο ερωτικό του παιχνίδι... με το που κατέβαινα για πρωινό το τέρας ξύπναγε μέσα μου, βλέποντας αυτόν τον άγγελο να λικνίζετε πέρα δώθε, σε αυτήν την κουζίνα και κάθε λίγο και λιγάκι να τουρλώνει τα οπίσθια της για να πιάσει φλιτζάνια και δεν ξέρω εγώ τι άλλα αντικείμενα απο τα ντουλάπια που ήταν πάνω απο το κεφάλι της... είχε γίνει για μένα μια συνήθεια που δεν την έχανα με τίποτα... όμως μετά απο αυτό, το πρόβλημα που είχα να αντιμετωπίσω πριν φύγω για την σχολή, ήταν τόσο μεγάλο που δεν μου έδινε άλλη επιλογή απο την προσωπική μου ικανοποίηση.

Μια φορά μόνο αποπειράθηκα να φύγω χωρίς να ικανοποιήσω τον εαυτό μου και ο πόνος που ένιωθα την υπόλοιπη μέρα καθώς και η συνεχόμενη στύση που με έκανε εντελώς ρεζίλι με την στενή φόρμα που φόραγα... με έκαναν να τα παρατήσω και να συνεχίσω όπως και κάθε μέρα την πρωινή μου φαντασίωση.

Έλεγα ότι θα το ξεπεράσω... θα κάνω καινούργιες φιλίες, καινούργιες γνωριμίες και θα αφεθώ σε καινούργιες περιπέτειες... αλλά κάθε μέρα που περνούσε γινόταν όλο και πιο δύσκολο... γαμώτο... τι μου είχε κάνει αυτή η γυναίκα και με είχε κάνει κινητή βόμβα που με την παραμικρή θύμηση αυτόν τον λαχταριστών οπισθίων με έκανε να είμαι έτοιμος να εκραγώ.

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν μια μέρα την έπιασα να είναι μέσα στο τζακούζι και με μια απαλή μουσική χάιδευε τον εαυτό της μέσα και έξω απο το νερό... δεν έχω ιδέα πως κρατήθηκα και δεν μπήκα μέσα να αντικαταστήσω τα δικά μου χέρια με τα δικά της, όμως φάνηκα δυνατός και πριν την φέρω σε δύσκολη θέση βγήκα ξανά απο την πόρτα αθόρυβα και ξαναγύρισα προσέχοντας να κάνω θόρυβο για να με ακούσει πριν μπω ώστε να μην την ξαφνιάσω... θα μπορούσα να φύγω αλλά ήθελα τόσο πολύ να βρεθώ μαζί της δίπλα σε αυτήν την καυτή νερολουσμένη σάρκα να με κοιτάει κατάματα καθώς τα στήθη της θα παίζουν με την αναμπουμπούλα του νερού που ευχόμουν απο μέσα μου να μην φύγει και να μου επιτρέψει να το μοιραστούμε...

«ωωω συγνώμη... ξεκίνησα καθώς την είδα να με κοιτάει στην είσοδο της πόρτας και ευτυχώς είχα προλάβει να βάλω τα χέρια μου με την πετσέτα ακριβώς στο σημείο που θα πρόδιδε ότι ήξερα ακριβώς τι έκανε πριν... εκείνη με κοίταξε για μια μόνο στιγμή καλά καλά αλλά αμέσως ξαναβρήκε τον άτιμο τον έλεγχο της και ξαναγύρισε στην πραγματικότητα και όπως πάντα μου χαμογέλασε με αυτό το στοργικό χαμόγελο που με έκανε να νιώθω περισσότερο σαν παιδί της παρά σαν έναν αναμμένο σχεδόν συνομήλικο της που την ήθελε τρελά

«δεν είχα καταλάβει ότι είσαι εδώ»

«δεν πειράζει θα έφευγα τώρα» την άκουσα να λέει και χρειάστηκε όλη μου η δύναμη για να μην πέσω μέσα στο νερό να την ακινητοποιήσω με το σώμα μου για να μην εκπληρώσει αυτό που μόλις είπε

«όχι, σε παρακαλώ, κάνε μου παρέα... βαριέμαι τόσο πολύ» είπα παραπονιάρικα και ήξερα ότι αυτό πάντα την έριχνε... μου φερόταν τόσο στοργικά που αν έκανα μουτράκια σαν μικρό παιδί ήταν έτοιμη να εκπληρώσει κάθε μου επιθυμία, ή τουλάχιστον σχεδόν κάθε μου επιθυμία... τυχερό παιδί αυτό που θα αποκτήσει, θα γίνει το πιο κακομαθημένο ζουζούνι που θα υπάρξει στην ιστορία...

«αν είναι να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα» είπε ευγενικά ανασηκώνοντας τους ώμους της και δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο.

Βέβαια το πρόβλημα ήταν αισθητό οπότε έπρεπε να κάνω κάτι ώστε να μην το δει και εξαφανιστεί πριν μπω στο τζακούζι... αν και προσπάθησα πολύ να μπω διακριτικά κάτι στο ύφος της μου έλεγε τελικά ότι δεν την ξεγέλασα αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο ήταν η πρώτη φορά που δεν απομακρύνθηκε απο κοντά μου... κάθε φορά που καταλάβαινε ότι υπέρεβενα τα όρια είτε κοιτώντας την περισσότερο απο το κανονικό, είτε κάνοντας της κάποιο εύστοχο σχόλιο ή πείραγμα, εκείνη πάντα με προσγείωνε και με έκανε να νιώθω ενοχές που τόλμησα έστω και για μια στιγμή να την σκεφτώ διαφορετικά... αχ και να ήξερε... μόνο να ήξερε.

Πόσες φαντασιώσεις, πόσα ατελιώτα υγρά βράδια την φανταζόμουν και την ονειρευόμουν να με ικανοποιεί και να την ικανοποιώ ταυτοχρόνως... όμως εκείνη πάντα σοβαρή, πάντα μετρημένη... ήταν ο πιο ζεστός, ο πιο γλυκός και ο πιο ευχάριστος άνθρωπος που είχα γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου και κάπου στο βάθος της ψυχής μου πάντα την θεωρούσα τον προσωπικό μου ήλιο... όμως εκείνη απο την πρώτη μέρα έβαλε τα όρια της και ποτέ και για κανέναν λόγο δεν τα ξεπερνούσε ούτε στο παραμικρό... θα μπορούσα να πω ότι σήμερα είναι η πρώτη μέρα που με κοίταξε λίγο περισσότερο και αυτό μου έδωσε μια ελπίδα ότι τελικά και εκείνη ίσως βαθιά μέσα της επιθυμούσε το ίδιο με μένα και δεν έχασα ευκαιρία για να μην την εκμεταλλευτώ.

Μέσα σε αυτόν τον 1,5 μήνα είχαμε καταφέρει να γίνουμε δύο πολύ καλοί φίλοι που μοιραζόμασταν πολλά μεταξύ μας... όμως εμένα δεν μου έφτανε μόνο αυτό... την έβλεπα να τον αγαπά και πάγωνε η καρδιά μου... εκείνος αδιάφορος στον δικό του κόσμο να της φέρεται όπως φερόταν ο παππούς μου στην γιαγιά μου... ο άρχοντας του σπιτιού (όταν ήταν σπίτι, γιατί τον τελευταίο καιρό το είχε παρακάνει με τα ταξίδια του) να τα περιμένει όλα στο χέρι και φυσικά τα πάντα να είναι στην εντέλεια, λες και αν υπήρχε μια τρίχα στο πάτωμα θα ερχόταν η συντέλεια του κόσμου... η συμπεριφορά του απέναντι της απαράδεκτη... πόσες φορές ήθελα να τον χαστουκίσω και να τον επαναφέρω στην πραγματικότητα αλλά εκείνη πάντα ένα βήμα μπροστά... πριν απο μένα επανέφερε την γαλήνη στην ατμόσφαιρα ξέροντας ακριβώς πως να χειριστεί κάθε κατάσταση για να ήμαστε όλοι μαζί σε μια αρμονία και γαλήνη.

«λοιπόν πως πέρασες την ημέρα σου?» με ρώτησε γλυκά και έχασα έναν χτύπο αλλά αμέσως συνήλθα και της απάντησα όσο πιο φυσικά μπορούσα

«τα ίδια και τα ίδια, ξέρεις τώρα»

«ωωω έλα τώρα, μην μου πεις ότι δεν παίζει κάτι καλό που να μην σε έχει συγκινήσει ακόμα» με πείραξε και κόντεψα να ουρλιάξω... και φυσικά παίζει άλλα δεν μου δίνει σημασία, πήγα να της πω αλλά το κατάπια

«μπααα» είπα αδιάφορα και με κοίταξε με δυσπιστία

«ξέρεις, δεν σου κρύβω ότι έχω αρχίσει να ανησυχώ για σένα»

«γιατί?»

«τι γιατί βρε Έντουαρντ, είσαι τόσο καιρό εδώ και δεν έχεις φέρει ούτε μια κοπελιά και μου λες γιατί???»

«δεν το θεωρώ σωστό να φέρνω εδώ τις κατακτήσεις μου» όχι ότι υπάρχουν απο την μέρα που σε γνώρισα... συμπλήρωσα μέσα μου... και γέλιο της με τρέλανε

«δεν είχα καταλάβει ότι ήσουν τόσο σεμνότυφος» με πείραξε και της πέταξα νερό στο πρόσωπο για να την πειράξω

«σεμνότυφος ή όχι δεν το θεωρώ σωστό» συνέχισα σοβαρά

«καλά όπως νομίζεις» είπε ενώ συνέχιζε να γελάει και μου έκοψε την ανάσα μου... αμέσως παρατήρησε την αλλαγή και πήγε να το σώσει

«ουφφφ μούλιασα, καλύτερα να βγω» είπε ανάλαφρα αλλά δεν με ξεγέλασε

«περίμενε» είπα αυθόρμητα και κόλλησα το κορμί μου πάνω στο δικό της και πανικοβλήθηκε

«Έντουαρντ τι κάνεις?» είπε σοκαρισμένη αλλά δεν τα παράτησα

«Χρυσάνθη, συγχώρεσε με» της είπα με παράπονο και σμίγοντας τα φρύδια της με κοίταξε με απορία

«για πιο πράγμα?» με ρώτησε και έβαλε τα χέρια της πάνω στο στερνό μου για να με απομακρύνει απο κοντά της... με το που τα ένιωσα έχασα όλην μου την αυτοσυγκράτηση και άρχισα να την φιλάω με μανία στο στόμα.

Εκείνη στην αρχή έμεινε κάγκελο και δεν ήξερε πως να αντιδράσει... όταν όμως κατάλαβε ότι δεν τα παρατούσα, άρχισε να με σπρώχνει με όση δύναμη είχε προς τα πίσω για να σταματήσω... εγώ όμως δεν μπορούσα να σταματήσω, την ήθελα και δεν άντεχα ούτε μια μέρα μακριά της...

«Έντουαρντ σταμάτα τώρα» είπε νευριασμένη πάνω στα χείλια μου και ακινητοποιήθηκα και την κοίταξα στα μάτια

«δεν ξέρω αν μπορώ πια» της είπα ειλικρινά και το χαστούκι που μου άστραψε έκανε τα μάτια μου να γυρίσουν ανάποδα...

«τότε ψάξε να βρεις σπίτι να φύγεις από εδώ... αν δεν θες να το μάθει ο θείος σου» είπε έξαλλη απο θυμό και σπρώχνοντας με προς τα πίσω σηκώθηκε να φύγει.

«Χρυσάνθη σε παρακαλώ» της είπα και προλαβαίνοντας την στην πόρτα την σταμάτησα και την ανάγκασα να με κοιτάξει

«συγχώρεσε με» της είπα και η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει απο το δολοφονικό βλέμμα που μου έριξε.

«δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση... φώναξε και τράβηξε το χέρι της απότομα απο το δικό μου

«θα κάνω τα πάντα... ότι μου πεις... σε παρακαλώ συγχώρεσε με» της είπα γρήγορα αλλά εκείνη γύρισε την πλάτη της και έφυγε χωρίς να πει τίποτα άλλο.

Απο εκείνη την ημέρα τα πράγματα είχαν γίνει πολύ περίεργα... τελικά το κατάπιε και δεν είπε τίποτα και έτσι συνεχίσαμε να ζούμε μαζί αλλά η ψυχρότητα της με έκανε να βρίζω θεούς και δαίμονες, γιατί μου έλειπε πάρα πολύ... την είχα ανάγκη και τώρα που έχασα την φιλία της κατάλαβα το πόσο σημαντική είναι για μένα.

Απο την άλλη... απο την στιγμή που ένιωσα τα χείλια της πάνω στα δικά μου... η γεύση της είχε χαραχτεί βαθιά μέσα μου και τα όνειρα και οι φαντασιώσεις είχαν πάρει πολύ άσχημη τροπή... την παρακολουθούσα περισσότερο απο πριν... κάθε της κίνηση, κάθε της ανάσα και αυτό την εκνεύριζε περισσότερο... να πάρει πόσο χειρότερα μπορώ να κάνω τα πράγματα, είχα σκεφτεί τότε και δεν ήξερα μέχρι σήμερα, ότι τελικά θα μπορούσα να τα κάνω χειρότερα...

Έκανα ένα γρήγορο ντουζ και βάζοντας καθαρά ρούχα, έφυγα απο το σπίτι για να σκεφτώ πριν βρω το κουράγιο για να την αντιμετωπίσω... τι να της έλεγα... αυτήν την φορά σίγουρα θα με πέταγε απο το σπίτι και θα είχε δίκιο... αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου, χωρίς εκείνην... σκατά... πως τα κατάφερα έτσι.

Χρυσάνθη

Είχα φτάσει στα όρια μου... ή να πω καλύτερα τα είχα ξεπεράσει απο εκείνη την καταραμένη μέρα που τα χείλια του άγγιξαν τα δικά μου...

Ήμουν στο κρεβάτι μου και φαντασιωνόμουν για άλλη μια φορά τον πιτσιρίκο μου να μου κάνει κόλπα και να με στέλνει στον παράδεισο, μέχρι που άκουσα το ροχαλητό του Τζέικ και απότομα προσγειώθηκα στην πραγματικότητα και ούρλιαξα μέσα μου που ήταν τόσο αναίσθητος...

Ο πιτσιρίκος μου σαν να άκουσε την σκέψη μου άνοιξε την πόρτα και μπήκε με δύναμη μέσα... με άρπαξε απο τα χέρια και αφού τα έβαλε πάνω απο το κεφάλι μου άρχισε να με φιλάει με τέτοιο πάθος που θόλωσε το μυαλό μου και με έκανε να ξεχάσω το όνομα μου... να πάρει ήταν τόσο καυτός...

«θα μας καταλάβει ο Τζέικ» του είπα ψιθυριστά και εκείνος γέλασε σιγανά

«του έριξα υπνωτικό στο τελευταίο του ποτό... δεν θα ξυπνήσει ούτε αύριο» μου είπε και με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο νόημα

«τότε δείξτου τι χάνει» του είπα εγώ σηκώνοντας το φρύδι μου παιχνιδιάρικα και ρίχνοντας το σώμα του πάνω στο δικό μου άρχισε να με κάνει δική του...

Πετάχτηκα απάνω και πιάνοντας το στήθος μου άρχισα να ψάχνω την αναπνοή μου που μου είχε κοπεί... να πάρει κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο βασανιστικά αυτά τα όνειρα σκέφτηκα και το απότομο ροχαλητό του Τζέικ δίπλα μου με έκανε για μια στιγμή να πάρω το μαξιλάρι και να του το ρίξω στην μούρη του.

Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω την αναπνοή μου και έπεσα πάλι στο μαξιλάρι που ήταν μούσκεψα απο τον ιδρώτα μου... πως θα αντέξω άλλη μια μέρα με τόσες καταπιεσμένες ορμόνες... σκέφτηκα και βγάζοντας το μαξιλάρι απο το κεφάλι μου το έφερα στο πρόσωπο μου και ούρλιαξα... το απότομο ροχαλητό του Τζέικ με έκανε να θέλω να τον πνίξω επιτόπου και πριν προλάβω να αφήσω τον εαυτό μου να ξεσπάσει σηκώθηκα απότομα για να κάνω ένα κρύο ντουζ να συνέλθω.

Όταν κατέβηκα στην κουζίνα ετοίμασα το πρωινό και ο Έντουαρντ ήρθε πριν τελειώσω την διαδικασία όπως και κάθε πρωί... τι στο καλό με μυρίζετε???... σκέφτηκα... ότι ώρα και να σηκωθώ εκείνος πάντα πιστός στο ραντεβού του να κάθετε στο τραπέζι και να με κοιτάει όταν νομίζει ότι εγώ δεν τον καταλαβαίνω και να πνίγει το βογκητό του μέσα σε ψεύτικο βήχα... αυτό είχε γίνει το πρωινό μου μαρτύριο και όταν επιτέλους έφευγαν και με αφήνανε μόνη μου μέσα στην ησυχία του σπιτιού ξέσπαγα τον θυμό μου και το ανεκπλήρωτο πάθος μου στο γυμναστήριο που είχα στο υπόγειο... αλλά κάθε μέρα γινόταν και χειρότερο.

Σήμερα όσο και να έτρεχα στον διάδρομο δεν μπορούσα με τίποτα να ηρεμήσω... μετά απο δύο ώρες εξαντλητικής άσκησης και πάλι ένιωθα τόσο αναμένει που απο στιγμή σε στιγμή ήμουν σίγουρη ότι θα εκραγώ... πήρα το αμάξι για να κάνω μια βόλτα και όταν γύρισα στο σπίτι ήμουν ακόμα κουρέλι... γιατί μου το κάνει αυτό???... δεν με λυπάται καθόλου???

Απο την μια όλες οι ορμόνες που έπαιρνα... απο την άλλη ο μικρός να μην με αφήνει στην ησυχία μου... και το κερασάκι στην τούρτα ο Τζέικ να μην με αφήνει να τον πλησιάσω καθόλου... με έκανε να νιώθω κινητή βόμβα που απο στιγμή σε στιγμή σίγουρα θα εκραγεί και θα πάρει μαζί της ότι βρεθεί στο πέρασμα μου...

Τα πάντα πάνω στο Τζέικ φώναζαν απο μακριά ότι το τελευταίο εξάμηνο όχι μόνο με απατούσε αλλά ότι είχε κάποια σπιτωμένη και δεν έχανε την ευκαιρία να την επισκέπτεται και να ικανοποιεί της ορέξεις του που κάποτε ικανοποιούσε μαζί μου... πριν τον γάμο ήμασταν ένα παθιασμένο ζευγάρι που δεν έχανε ευκαιρία όπου και να βρισκόταν να εκδηλώνει όλο το πάθος και τον έρωτα του... αλλά μετά τον γάμο όλα αυτά άλλαξαν ξαφνικά και κάθε μήνας που περνούσε γινόταν όλο και πιο ξενέρωτα, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο του ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε.

Το αποκορύφωμα όμως ήταν η χθεσινή του ατάκα που με έκανε να μην ξέρω απο που να φύγω... είχαν περάσει 3 μήνες απο την τελευταία μας επαφή και με όλην αυτήν την κατάσταση ήθελα να εκτονωθώ, ήθελα να με κάνει να ξεχάσω τον μικρό και να συνεχίσω να στηρίζω την σχέση μας... τον αγαπούσα πανάθεμα τον... τον αγαπούσα πολύ αλλά όλη του η συμπεριφορά με έκανε να νιώθω ότι ίσως τελικά ήθελε να με κάνει να πέσω στον μικρό για να με ξεφορτωθεί και αυτό μου την έδινε περισσότερο...

Έβαλα ένα καινούργιο σετ εσώρουχα τα πιο σέξι και τα πιο προκλητικά και βγαίνοντας απο την τουαλέτα στάθηκα μπροστά του κοιτώντας τον προκλητικά...

«είσαι μετά καλά σου Χρυσάνθη... μαζέψου λίγο... παντρεμένη γυναίκα είσαι... πως ντύνεσαι έτσι???» τον άκουσα να μου λέει και τον κοίταξα σοκαρισμένη

Τι είπε μόλις τώρα???... σκέφτηκα και χωρίς να του δίνω σημασία τα έβγαλα απο πάνω μου και του τα πέταξα στην μούρη... έβαλα την πιο άθλια νυχτικιά που θύμιζε τις νυχτικιές της γιαγιάς μου και ξαπλώνοντας του πέταξα στην μούρη...

«μήπως αυτό σε ανάβει περισσότερο?» του είπα και γυρίζοντας του την πλάτη μου έσφιξα την κουβέρτα απάνω μου και περίμενα την αντίδραση του.

Αλλά για άλλη μια φορά αυτή δεν ήρθε ποτέ... και με έκανε να εκνευριστώ περισσότερο... μου γύρισε την πλάτη και μέσα σε 5 λεπτά άκουσα το πρώτο του ροχαλητό... Χριστέ μουυυυ θα τον σκοτώσω δεν μου την γλυτώνει... σκέφτηκα και έβαλα τα κλάματα μέχρι που με πήρε ο ύπνος.

Όταν ήρθε ο μικρός στην αρχή ένιωθα τόσο άσχημα με τα επίμονα βλέμματα του που έκανα τα πάντα για να τον αποκαρδιώσω και να τον κάνω να καταλάβει ότι δεν είμαι διαθέσιμη... αλλά περνώντας ο καιρός άρχισα να τον χρησιμοποιώ μήπως τελικά έκανα τον Τζέικ επιτέλους να ξυπνήσει και να δει πως δεν είμαι μια αδιάφορη γυναίκα που εκείνος με κάνει να νιώθω... αλλά όσο πέρναγε ο καιρός αντί εκείνος να ζηλέψει έστω και στο ελάχιστο γινόταν όλο και πιο απόμακρος και τα ξαφνικά του ταξίδια όλο και πιο συχνά...

Όταν έφτασε η ώρα να μαγειρέψω τους ηλίθιους λαχανοντολμάδες του Τζέικ που κάποτε ήταν το προσωπικό μας πικάντικο αστείο... τα νεύρα μου ήταν τόσο τσιτωμένα και η φωτιά μέσα μου τόσο μεγάλη που έπρεπε να εκτονωθώ οπωσδήποτε... έβαλα την μουσική δυνατά και μόλις άκουσα το τραγούδι της Βίσσης το άφησα να με συνεπάρει και να με κάνει να το ζήσω για να νιώσω καλά.

Όταν ένιωσα δύο χέρια να με ακινητοποιούν και να με κολλούν πάνω στο ευαίσθητο του σημείο... σαν ντεζαβου ήρθε στην μνήμη μου η παλιά μας συνήθεια... τον Τζέικ τον άναβε πολύ να με βλέπει μπροστά στους υδρατμούς της κατσαρόλας να χορεύω και να τραγουδώ ενώ μαγείρευα και πάντα καταλήγαμε να καίω το φαί για να ικανοποιήσουμε το πάθος μας ... αλλά είχε να γίνει τόσο παλιά που αυτή η ανάμνηση είχε σχεδόν ξεθωριάσει.

Για μια στιγμή σκέφτηκα να γυρίσω το κεφάλι μου να δω αν όντως ήταν ο Τζέικ αυτός που ήταν πίσω μου, γιατί κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι πρέπει να ήταν ο μικρός που πια είχε ξεπεράσει τα όρια του και έκανε την κίνηση που πολύ φοβόμουν ότι αργά ή γρήγορα θα έκανε... όταν όμως ένιωσα την αισθησιακή του γλώσσα να περνάει απο το σημείο που πάντα με ξετρέλανε και με έκανα να ξεπερνώ τα όρια μου... η υγρασία ανάμεσα στα πόδια μου έγινε τόσο αισθητή και τόσο καυτή που με έκανε να κλείσω τα μάτια μου και να το απολαύσω ακόμα και αυτός που ήταν πίσω μου ήταν ένας κλέφτης που αντί να με κλέβει με κάνει να πετάξω στα ουράνια.

Όταν τελειώσαμε μαζί δεν ήξερα καν που βρισκόμουν... η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου... ο πιο δυνατός οργασμός που είχα νιώσει ποτέ και δεν είχε καν μπει μέσα μου... γύρισα αργά το κορμί μου ελπίζοντας να αντικρίσω τον Τζέικ μέχρι που το στενό μουσκεμένο μπλουζάκι με έκανε αμέσως να καταλάβω την διαφορά και τότε σάστισα.

Ήταν χίλιες φορές καλύτερο απο κάθε φαντασίωση που είχα κάνει... ήταν χίλιες φορές καλύτερο απο κάθε εμπειρία που είχα μέχρι τώρα και όλα αυτά απο τον πιτσιρίκο μου???... Χριστέ μου πως θα αντέξω να ξανά είμαι δίπλα του μετά απο αυτήν την διαπίστωση???... ούρλιαζα μέσα καθώς τον κοίταζα σοκαρισμένη και πριν προλάβω να του πω ότι δεν αντέχω άλλο μακριά του, η φωνή της συνείδησης... ή καλύτερα να πω, η φωνή του Τζέικ με έφερε απότομα στην πραγματικότητα και τότε γύρισα προς την κατσαρόλα και προσπαθούσα απεγνωσμένα να σκεφτώ τι πρέπει να κάνω για να σώσω το φαγητό που είχε αρχίσει να καίγεται.

Μου μίλαγε και εγώ απαντούσα μηχανικά, προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και μου ήταν αδύνατον... μέχρι που ένιωσα να με ακουμπά όπως με ακούμπησε πριν ο πιτσιρίκος μου και ούρλιαξα... τώρα σου ήρθεεεεεεε???... τώρα????... φώναζα μέσα μου και προσπαθούσα σκληρά να πνίξω τα δάκρυα που ερχόντουσαν απειλητικά να με πνίξουν.

Το φιλί του πάνω στο ίδιο σημείο που με είχε φιλήσει ο Έντουαρντ θα έπρεπε να τον κάνει αμέσως να καταλάβει ότι εκείνος με είχε φιλήσει πριν αλλά εκείνος για άλλη μια φορά δεν κατάλαβε τίποτα και άνετος με διέταξε να του ετοιμάσω κάτι να φάει γιατί θα έφευγε και πάλι για να πάει σε ένα ραντεβού που είχε... μπούρδες ηλίθιε... σε αυτή θα πας... ήθελα να του ουρλιάξω αλλά δεν είπα και πάλι τίποτα και έκανα ότι μου ζήτησε και παράτησα το φαί πετώντας το μέσα στον νεροχύτη...

«γιατί το πετάς?» με ρώτησε με απορία

«αφού δεν θα το φας γιατί να κάνω όλο αυτόν τον κόπο?» του είπα ειρωνικά και κλείστηκα στο δωμάτιο μας για να μπορέσω να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://xrysanthi-fanfictions.blogspot.com
xrysanthi
Admin
Admin
xrysanthi


Αριθμός μηνυμάτων : 104

Mια νύφη για τον Έντουαρντ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Mια νύφη για τον Έντουαρντ   Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΠαρ Σεπ 09, 2011 12:01 pm

Εκεί που δεν το περιμένεις "3. Η τελική απόφαση "


Μετά απο αρκετές ώρες μοναξιάς, μιας και οι δύο με είχαν εγκαταλείψει προσπαθούσα απελπισμένα να σκεφτώ τι να κάνω... αύριο επιτέλους θα γινόταν η ωοληψία μου και θα ηρεμούσα απο όλες αυτές της ορμόνες απο την άλλη όμως ήμουν σίγουρη ότι το ήθελα τελικά αυτό το παιδί μαζί του???... ήμουν στο χείλος του γκρεμού και δεν ήξερα τι να κάνω.

Το βράδυ στο ματς όμως ο ίδιος ο Τζέικ μου έδωσε την λύση...

Διάβαζα το βιβλίο μου δίπλα στον Τζέικ αγνοώντας και τους δύο αρκετά έντονα, μέχρι που κοίταξα την ώρα και τρελάθηκα...

«Τζέικ θέλει πολύ ώρα για να τελειώσει???» τον ρώτησα με αγωνία μπαίνοντας μπροστά του χωρίς να έχω καταλάβει ότι εκείνη την στιγμή στο ματς ήταν φάση για γκολ και εκείνος προκειμένου να μην χάσει το γκολ μου πέταξε άγρια να φύγω απο μπροστά του

«ένα τέταρτο ακόμα» είπε ο Έντουαρντ σιγανά απαντώντας μου αλλά εγώ έγινα πιο έξαλλη που απάντησε εκείνος αντί για τον Τζέικ, καθώς εκείνος παρατήρησε την αγωνία στην έκφραση μου ενώ ο Τζέικ δεν είχε πάρει είδηση το σοκ που είχα πάθει όταν κατάλαβα τι ώρα είναι.

«Τζέικ σου μιλάω» του είπα έξαλλη εγώ και μπαίνοντας επίτηδες για άλλη μια φορά μπροστά του, τον ανάγκασα να με κοιτάξει και εκείνος με κοίταξε απειλητικά και την στιγμή που μπήκε το ηλίθιο γκολ πετάχτηκε απο τον καναπέ με ένα σάλτο και το πόδι του βρέθηκε στο σαγόνι μου και με χτύπησε τόσο δυνατά που έπεσα απο τον καναπέ ουρλιάζοντας.

Ο Έντουαρντ αμέσως σηκώθηκε να έρθει κοντά μου για να με βοηθήσει αλλά εγώ είχα βγει εκτός εαυτού.

«ποιος σου είπε να μπεις μπροστά μου την ώρα του γκολ» ήταν η φράση που ξεχείλισε το ποτήρι και σηκώθηκα γρήγορα απο το πάτωμα πριν ο Έντουαρντ προλάβει να έρθει κοντά μου, πείρα το τηλεκοντρόλ και το πέταξα με όλην μου την δύναμη πάνω στην τηλεόραση και η έκρηξη που έκανε ακινητοποίησε του πάντες.

«είσαι τρελήηηηη» φώναξε έξαλλος ο Τζέικ και τον κοίταξα με μίσος στα μάτια

«τι μέρα είναι αύριο?» του είπα εγώ ουρλιάζοντας και με κοίταζε σαν χαζός

«τι?... ρώτησε αποπροσανατολισμένος... που κολλάει αυτό που έκανες με το τι μέρα είναι αύριο?»

«γαμώ το κέρατο μου Τζέικ... πες μου αμέσως τη μέρα είναι αύριο» είπα στο ίδιο τόνο με πριν

«Πέμπτη???» ρώτησε και τον κοίταξα σοκαρισμένη... του είχα αφήσει απίστευτα μηνύματα και σημειώσεις πάνω στο γραφείο του και εκείνος δεν θυμόταν τίποτα

«με ρωτάς???... τον ρώτησα σοκαρισμένη... με ρωτάς αν είναι Πέμπτη???»

«Χρυσάνθη που θες να καταλήξεις γιατί μας έχεις κάνει τα νεύρα κρόσσια με όλες αυτές τις υστερίες»

«θείε χαλάρωσε λίγο και σκέψου τι εννοεί» του πέταξε ο Έντουαρντ με ειρωνεία και εκείνος γύρισε και τον κοίταξε με απορία που τόλμησε να του μιλήσει έτσι

«εσύ μικρέ μην ανακατεύεσαι και πήγαινε στο δωμάτιο σου... εγώ με την θεία σου έχουμε να λύσουμε ένα θέμα»

«δεν πάω πουθενά» του είπε νευριασμένα

«θα σταματήσετε επιτέλους να νοιάζεστε μόνο για τον εαυτούλη σας» τσίριξα εγώ και γυρίσανε απότομα και με κοιτάξανε

«θα μου πεις επιτέλους τι συμβαίνει??» φώναξε τώρα πιο έξαλλος

«ωοληψία Τζέικ... σου λέει κάτι??? Πρέπει να κάνω την ένεση για την ωοληψία ηλήθιεεεε, γιατί αν δεν το κάνω αύριο θα με μαζεύεις με τα κουταλάκια και αν είσαι τυχερός θα πεθάνω απο το υγρό που θα μαζευτεί απο την υπερδιέγερση» του πέταξα και σηκώθηκα να πάω προς το γκαραζ για να πάρω το αμάξι να πάω τελικά μόνη μου αλλά εκείνος με σταμάτησε την στιγμή που πέρναγα απο μπροστά του.

«Χρυσάνθη... ξεκίνησε και του έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα... συγνώμη εντάξει, έχεις δίκιο... με όλο αυτό το φόρτο εργασίας» ξεκίναγε να λέει για να δικαιολογηθεί και το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου.

«ααα και που είσαι δεν είναι ανάγκη να χαλάς το πρόγραμμα σου για να δώσεις τον οβολών σου... θα ζητήσω απο τον γιατρό να μου δώσει δανεικά» του πέταξα στην μούρη και αυτό τον πόνεσε

«είσαι τρελήηηη» ξεκίνησε πάλι αλλά για άλλη μια φορά τον διέκοψα

«γιατί που είναι η διαφορά Τζέικ... όσο απών θα είναι ο δωρητής και στο πριν και στο μετά... άλλο τόσο απών είσαι και εσύ» του είπα και τράβηξα το χέρι μου βίαια απο το δικό του και άρχισα να τρέχω για να πάρω το αμάξι μου για να πάω στο πλησιέστερο φαρμακείο για να κάνω την ένεση πριν να είναι αργά.

Έντουαρντ

Την έβλεπα να ξεσπάει και μου ράγιζε την καρδιά... μα καλά πόσο πιο αναίσθητος μπορεί να γίνει πια αυτός ο άνθρωπος????... μέχρι και εγώ ήξερα πόσο σημαντική ήταν αυτή η ένεση και εκείνος το μόνο που τον ένοιαζε ήταν που έχασε το ματς του???... το αποκορύφωμα ήταν όταν εκείνη γύρισε... καθαρά κλαμένη και με μια υποψία πόνου στο βλέμμα της και εκείνος την σταμάτησε πριν ανέβει απάνω.

«Χρυσάνθη?»

«θες κάτι?» του είπε ειρωνικά

«αυτά ποιος θα τα μαζέψει» είπε ο Μ#$%^&* και δεν ξέρω πως κρατήθηκα και δεν του έριξα μια μπουνιά στην μούρη μπας και συνέλθει

«κάτω απο την σκάλα υπάρχει μια αποθήκη... πάρε την σκούπα και το φαράσι και μάζεψε τα μόνος σου» του πέταξε και πήγε να ανέβει τις σκάλες

«είσαι τρελή? Σε ποιον μιλάς έτσι???» τον κοίταξε και γέλασε δυνατά απο τα νεύρα της και έφυγε χωρίς να του δώσει καμία άλλη απάντηση.

Και την ώρα που άκουσα την πόρτα της να κλείνει με δύναμη άρχισα να ανεβαίνω και εγώ στο δωμάτιο μου...

«Έντουαρντ?» άκουσα την φωνή του θείου μου και γύρισα να τον κοιτάξω

«θες κάτι?» τον ρώτησα ειρωνικά και ξεφύσησε δυνατά

«μήπως ξέρεις τι ώρα είναι η ωοληψία της αύριο???» τον κοίταξα σοκαρισμένος με ανοιχτό το στόμα και κουνόντας αηδιασμένος το κεφάλι μου έφυγα χωρίς να του απαντήσω.

Το πρωί τους άκουσα που είχαν μια μεγάλη λογομαχία αλλά τους άφησα να τα βρούνε μόνοι τους γιατί αν έμπαινα και σήμερα στην μέση δεν υπήρχε περίπτωση να γλίτωνε ο θείος μου απο τα χέρια μου...

Για κάποιον λόγο με είχε πιάσει τόση αγωνία... κάτι μου έλεγε ότι κάτι κακό θα συνέβαινε και δεν πήγα στην σχολή... πήγαινα και ερχόμουν μέσα στο σαλόνι χωρίς να ξέρω τι να κάνω και όταν είδα το αμάξι να μπαίνει στο γκαραζ κοκάλωσα και περίμενα με αγωνία να την δω για να σιγουρευτώ ότι είναι καλά.

Είδα τον θείο να μπαίνει υποβαστάζοντας την απο την μέση... εκείνη κρεμασμένη απάνω του δεν είχε επαφή με το περιβάλλον και σε κάθε του βήμα έβλεπα τον πόνο που διαγραφόταν στο πρόσωπο της και ήθελα να ουρλιάξω...

«είναι καλά?» ρώτησα με κομμένη την ανάσα και ο θείος σταμάτησε για μια στιγμή

«είναι ναρκωμένη ακόμα... μπορείς με βοηθήσεις να την ανεβάσω στο δωμάτιο μας?» τι λες βρε Μ#$%^& ούτε στα χέρια δεν μπορείς να την πάρεις πια??? Ούρλιαξα μέσα μου καθώς τον πλησίαζα

«άσε θα την ανεβάσω εγώ» του είπα και την πήρα αμέσως στα χέρια μου και το ουρλιαχτό της με έκανε να κοπώ στα δύο.

Τύλιξε το ένα της χέρι γύρω απο τον λαιμό μου και ρίχνοντας το κεφάλι της πάνω στο στερνό μου άκουσα το σιγανό της λυγμό και δεν ξέρω πως κρατήθηκα να μην την φιλήσω απαλά πάνω στην κορυφή του κεφαλιού της για να την παρηγορήσω... την ανέβασα απάνω όσο πιο απαλά μπορούσα και μόλις την έβαλα στο κρεβάτι την τύλιξα απαλά με την κουβέρτα και γύρισα την ματιά μου σε εκείνον καθώς άρχισα να φεύγω απο το δωμάτιο για να την αφήσω να ηρεμήσει.

«Έντουαρντ?» με σταμάτησε ο θείος μου στην πόρτα αρπάζοντας με απο το μπράτσο και σάστισα

«ναι?» τον ρώτησα με περιέργεια και είδα τον δισταγμό στο βλέμμα του πριν ανοίξει το ρημάδι του να μιλήσει

«ξέρεις εγώ... ξεκίνησε και γούρλωσα τα μάτια μου... να πρέπει να φύγω και ήθελα να σε ρωτήσω μήπως μπορείς να μείνεις μαζί της μήπως χρειαστεί κάτι» τελείωσε την φράση του και πήρα μια βαθιά ανάσα για να ελέγξω την οργή μου.

«είσαι τόσο Μ^&*(&^^% τελικά?» του πέταξα στα μούτρα και νευρίασε

«για πρόσεχε πως μου μιλάς γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σε πετάξω έξω απο το σπίτι μου»

«ναι και τώρα σε φοβήθηκα νομίζεις... η γυναίκα σου βρε... κάνει τα πάντα για σένα... σε κοιτάει στα μάτια και λιώνει σαν το κερί και τρέχει σαν την τρελή να ικανοποιήσει όλες σου τις παραξενιές και στην πιο δύσκολη της μέρα εσύ αντί να της σταθείς βιάζεσαι για να πας στην άλλην???» του πέταξα στα μούτρα και με κοίταξε σοκαρισμένος

«δεν ξέρεις τι λες» ξεκίνησε αλλά του έκοψα την φράση στην μέση

«και εσύ δεν ξέρεις πια τι κάνεις» του είπα και παίρνοντας το χέρι μου απο το σφιχτό του κράτημα πήγα στο δωμάτιο μου και κοπάνησα την πόρτα μου με τόση δύναμη που κόντεψε να σπάσει.

Δεν πέρασε αρκετή ώρα και άκουσα την πόρτα να κλείνει και κάτι μέσα μου έσπασε... πόσο περισσότερο μπορεί να την πληγώσει πια... ούρλιαξα μέσα μου και άρχισα να πηγαίνω προς το δωμάτιο της για να βεβαιωθώ ότι είναι καλά...

Όταν έφτασα κοντά της εκείνη καταλαβαίνοντας την παρουσία μου μετακινήθηκε και ο πόνος που ένιωσε την έκανε να βγάλει μια κραυγή... έσβησα αμέσως την απόσταση και της έπιασα το χέρι της παρηγορητικά και αμέσως άνοιξε τα μάτια της σαστισμένη...

«Τζέικ?» με ρώτησε... προφανώς απο την αναισθησία ακόμα δεν μπορούσε να συνέλθει

«ο Έντουαρντ είμαι» της είπα δειλά και εκείνη έπνιξε έναν λυγμό

«που είναι ο Τζέικ?» με ρώτησε με παράπονο και ένιωσα έναν πόνο στο στήθος να με κόβει στην μέση

«έφυγε» είπα ψιθυριστά σκύβοντας το κεφάλι μου ελπίζοντας να μην το είχε ακούσει αλλά το σιγανό της κλάμα με έκανε να καταλάβω ότι μάλλον απλά της το επιβεβαίωσα

«μπορείς να με πάρεις μια αγκαλιά» με ρώτησε με κόπο μέσα απο τους λυγμούς της και αφού την γύρισα απαλά στο πλάι ξάπλωσα μαζί της και την κράτησα τρυφερά μέσα στην αγκαλιά μου και της έδωσα ένα τρυφερό φιλί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού της και ένα ξέσπασμα ήρθε και πάλι να την ταράξει και άρχισε να κλαίει με περισσότερη ένταση μέχρι που εξαντλήθηκε και την πήρε ο ύπνος.

Οι επόμενες μέρες που πέρασαν ήταν ένα μαρτύριο... εκείνη είτε ήταν μέσα στο σπίτι είτε όχι ήταν ένα και το αυτό... σαν φάντασμα γύριζε απο δωμάτιο σε δωμάτιο και δεν μίλαγε σε κανέναν... όσες φορές και να προσπάθησα να την πλησιάσω εκείνη μόλις καταλάβανε την πρόθεση μου έφευγε απο το δωμάτιο και κλεινόταν και πάλι στο δωμάτιο της με τις ώρες...

Είχαν περάσει δύο βδομάδες απο τότε και η κατάσταση παρέμενε η ίδια... ο θείος είχε πλέων εξαφανιστεί... προσπάθησε στην αρχή να της μιλήσει αλλά όταν για απάντηση πήρε την σιωπή της, τότε άρχισε να είναι για ελάχιστες ώρες στο σπίτι έτσι για να δικαιολογεί την παρουσία του και σήμερα ετοιμαζόταν για το επόμενο ταξιδάκι αναψυχής του...

Η τελευταία φορά που ακούσαμε την φωνή της ήταν την επόμενη που ο θείος αντί για εκείνην είχε πάρει τα αποτελέσματα για το πόσα τελικά έμβρυα είχαν προχώρηση... όταν της ανακοίνωσε τα νέα εκείνη του έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα που πραγματικά ανατρίχιασα... όταν όμως της είπε τι ώρα είχε κλειστεί το ραντεβού για την εμβριομεταφορά εκείνη ξέσπασε σε γέλια και άρπαξε το τηλέφωνο απο τα χέρια του.

«ποιον παίρνεις τηλέφωνο?» απαίτησε εκείνος αλλά δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει

Έδωσε εντολή στον γιατρό να τα καταψύξη και κλείνοντας την γραμμή γύρισε προς το μέρος του και του δήλωσε...

«αν δεν αλλάξεις συμπεριφορά ετοιμάσου να πας να υπογράψεις για να καταστραφούν... εγώ έμβρυο δικό σου δεν θα δεχτώ να μπει μέσα μου που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω... το κατάλαβες? Σκέψου καλά τι θες και όταν κατασταλάξεις κάπου έλα να μου το πεις... μέχρι τότε όμως μην τολμήσει να μου ξαναμιλήσεις» του πέταξε το τηλέφωνο και εξαφανίστηκε...

Κάθε μέρα τα πράγματα πηγαίναν απο το κακό στο χειρότερο... ο θείος έλειπε δύο μέρες τώρα και εγώ δεν είχα καταφέρει να την κάνω να μου μιλήσει ακόμα... την είδα στην συνηθισμένη της γωνιά κουλουριασμένη να διαβάζει το βιβλίο της και με πείσμα την πλησίασα... δεν θα έφευγα αν δεν την έκανα να μου ανοιχτεί ο κόσμος να χαλάσει.

«τι διαβάζεις?» την ρώτησα και αμέσως μαζεύτηκε περισσότερο και με κοίταξε ψυχρά

«εντάξει μην μου μιλάς... αχχχχχχχχ... συνέχισα με ένα προσποιητό χασμουρητό και τέντωσα τα χέρια μου προς τα πίσω απλώνοντας τα στην πλάτη του καναπέ και εκείνη ξεφυσώντας γύρισε την ματιά της πάλι στο βιβλίο της και απομονώθηκε αγνοώντας με για άλλη μια φορά.

«έχει πολύ ωραία βραδιά απόψε... είναι κρίμα να κλειστούμε μέσα στους τέσσερις τοίχους» συνέχισα και κλείνοντας το βιβλίο αναστέναξε με απόγνωση

«τι θες?» με ρώτησε νευριασμένα

«σκεφτόμουν να βγαίναμε για κανένα ποτάκι... είσαι μέσα?» την ρώτησα αδιάφορα ανασηκώνοντας τους ώμους μου και τα πήρε περισσότερο

«πόσα θες για να με τρελάνεις επιτέλους... ξέσπασε τσιρίζοντας... πες μου να σου τα πληρώσω να τελειώνουμε»

«μμμμ, αν κάνεις καμία καλή προσφορά ίσως και να το σκεφτώ» την πείραξα και έκανε την κίνηση να μου φέρει το βιβλίο στο κεφάλι αλλά πριν το βιβλίο βρει στο κεφάλι μου τις ακινητοποίησα τα χέρια και τα πρόσωπα μας βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής

«άφησε τα χέρια μου τώρα» είπε έξαλλη μέσα απο τα δόντια της

«με έναν όρο» της απάντησα εγώ πιο ήρεμα

«τι θες απο την ζωή μου επιτέλους?»

«θα βγεις μαζί μου για ένα ποτό?»

«τράβα αγοράκι μου με τους φίλους σου να ξεδώσεις και άσε με επιτέλους στην ησυχία μου»

«θα βγεις μαζί μου ναι ή όχι?» επέμενα εγώ και έσφιξε το σαγόνι της για να κατευνάσει την οργή της

«όχι» είπε αργά και σταθερά και γελώντας την έβαλα πάνω στον ώμο μου και την πήγα μέχρι το δωμάτιο της.

«άφησε με κάτω τώρα» ουρλιαζε καθώς με χτύπαγε και εγώ γέλαγα δυνατά

«όχι αν δεν ετοιμαστείς για να βγεις μαζί μου» της δήλωσα και όταν την άφησα πάνω στο κρεβάτι έτρεξα και κλείδωσα την πόρτα και κράτησα το κλειδί σφιχτά στην χούφτα μου.

«είσαι τελείως ηλίθιος??? Βγες έξω τώρα» τσίριζε και προσπαθούσε να πάρει το κλειδί απο τα χέρια μου αλλά εγώ δεν την άφηνα και για να την σταματήσω πέρασα το χέρι μου γύρω απο την μέση της και την ακινητοποίησα

«δεν τα παρατάω αν δεν βγεις μαζί μου για ένα ποτό»

«δεν πρόκειται να πάω μαζί σου πουθενά» μου πέταξε στα μούτρα και φεύγοντας απο την αγκαλιά μου έκατσε στο κρεβάτι και έβαλε το κεφάλι της μέσα στα χέρια της για να ηρεμήσει.

Εγώ δεν τα παράταγα... πήγα στην ντουλάπα της και καθώς την άνοιξα άρχισα να ψάχνω για να της βρω κάτι για να φορέσει.

«μμμμ, νομίζω ότι αυτό το φορεματάκι είναι ότι πρέπει»

«ελπίζω να σου κάνει» μου είπε ειρωνικά και γύρισα να την κοιτάξω γελώντας

«μα δεν θα το βάλω εγώ» της είπα και πήγα τολμηρά κοντά της

«ούτε και εγώ... μου απάντησε στο ίδιο ύφος... γι αυτό καλύτερα να το βάλεις στην θέση του»

«δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση» της είπα και όταν έφτασα ακριβώς μπροστά της με κοίταξε μέσα στα μάτια με ένα δολοφονικό ύφος

«μην μου πεις ότι θα με ντύσεις κι όλας?» συνέχισε ειρωνικά και σκύβοντας προς το μέρος της, την έκανα να οπισθοχωρήσει

«αν δεν συνεργαστείς είμαι ικανός για όλα» της είπα απειλητικά και τα χείλια μου ακούμπησαν ελάχιστα τα δικά της

«βγες έξω τώρα» είπε μέσα απο τα δόντια της κλείνοντας τα μάτια της σφιχτά

«όχι αν δεν έρθεις μαζί μου» της είπα πάλι με τον ίδιο τρόπο και αφήνοντας ένα απαλό φιλί πάνω στα χείλια της έβαλα τα χέρια μου πάνω στην μπλούζα της και την στιγμή που πήγα να την σηκώσω με σταμάτησε.

«ένα ποτό μόνο» είπε τελικά και άνοιξε τα μάτια της

«στο υπόσχομαι» της είπα και χαμογέλασα

«τώρα βγες έξω και άσε με να ετοιμαστώ πριν αλλάξω γνώμη» συνέχισε αυστηρά και κούνησα το κεφάλι μου την στιγμή που ίσιωσα το κορμί μου

«θα είμαι έξω απο την πόρτα... αν δεν είσαι έτοιμη σε 10 λεπτά θα μπω και θα σε ντύσω χωρίς δεύτερη κουβέντα» της είπα το ίδιο αυστηρά

«σε 10 λεπτά ετοιμάζετε η γιαγιά σου... εγώ θέλω περισσότερο χρόνο» είπε σχεδόν χαμογελώντας και ένιωσα την καρδιά μου να φτερουγίζει

«πάρε όσο χρόνο θες θα σε περιμένω» της απάντησα κλείνοντας της το μάτι και αφού ξεκλείδωσα πήγα στο δωμάτιο μου άλλαξα και ξαναγύρισα για να την περιμένω καθισμένος στο πάτωμα.

Όταν άνοιξε η πόρτα, την στιγμή που ήρθε ακριβός μπροστά μου την κοίταξα με ανοιχτό το στόμα... μια οπτασία που όμοια της δεν είχα ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου... την είχα δει και άλλες φορές να είναι περιποιημένη αλλά δεν την είχα ξαναδεί ποτέ τόσο υπέροχη... το φόρεμα που της είχα διαλέξει την κολάκευε τόσο πολύ που έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά... το μακιγιάζ και τα μαλλιά της ήταν τόσο άψογα φτιαγμένα που μου έκοψαν την ανάσα και δεν ξέρω πως κρατήθηκα για να μην την πάρω στα χέρια μου για να την κάνω δική μου επιτόπου... εκείνη σαν να άκουσε την σκέψη μου χαμογέλασε απαλά.

«μόνο για ένα ποτό» μου τόνισε και σκύβοντας προς το μέρος τείνοντας το χέρι της μπροστά για να με βοηθήσει να σηκωθώ το μάτι μου έπεσε στην καλτσοδέτα που αγκάλιαζε το πόδι της και μου έκοψε τα πόδια...

Χριστέ μου αυτή η γυναίκα το ορκίζομαι ότι θα με στείλει πριν την ώρα μου... σήκωσα την ματιά μου μπρος τα πάνω και το απίστευτο μπούστο της ήταν μόλις μια αναπνοή απο τα χείλια μου... ξεροκατάπια και προσπάθησα σκληρά να την κοιτάξω στα μάτια της και εκείνη χαμογέλασε για άλλη μια φορά.

«σε πήρε ο ύπνος???» με ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου για να βρω τις ισορροπίες μου και με μια γρήγορη κίνηση σηκώθηκα και στάθηκα στο ύψος μου... δυστυχώς όμως δεν ήμουν ο μόνος που στεκόταν στο ύψος μου...

Χριστέ μου την θέλωωωωω... την θέλωωω... την θέλωωω ΤΩΡΑ...

«μάλλον καλύτερα να αλλάξω γιατί απο ότι φαίνεται το μετάνιωσες»

«όχι όχι... είπα γρήγορα προλαβαίνοντας της... συγνώμη φύγαμε τώρα» είπα και πιάνοντας της το χέρι για να μην μου φύγει άρχισα να την τραβάω προς την σκάλα

Όταν φτάσαμε στο γκαραζ γύρισε και άνοιξε το ντουλαπάκι και βγάζοντας το κλειδί της Μερσέντες μου το πέταξε και άρχισε να πηγαίνει προς το μέρος της...

«είσαι σίγουρη γι αυτό?» την ρώτησα με απορία

«γιατί βλέπεις ο κάτοχος της να το χρησιμοποιεί?»

«δεν ξέρω και αν το καταλάβει?»

«αποό που? απο την Αμερική που είναι?» ρώτησε ειρωνικά και γελώντας έτρεξα και άνοιξα την πόρτα...

Σε όλην την διαδρομή ήταν σιωπηλή και εγώ δεν τόλμησα να της πω κουβέντα...

Όταν φτάσαμε στο μπαράκι θέλησε να κάτσουμε στην μπάρα και δεν της έφερα αντίρρηση... παρήγγειλα τα ποτά μας και άφησα την νύχτα να κυλήσει ομαλά... εκείνη έπινε με σύνεση και στο τρίτο ποτό ακόμα δεν φαινόταν να είναι ούτε καν ζαλισμένη... γερό ποτήρι σκέφτηκα και μου άρεσε αυτό...

Κάποια στιγμή έβαλε ένα τσιφτετέλι και πάγωσε... πέρασε την γλώσσα της πάνω απο τα χείλια της κοιτώντας το κενό και την στιγμή που η γλώσσα της ξαναμπήκε μέσα δάγκωσε το κάτω χείλι της σμίγοντας τα φρύδια της πονηρά και γύρισε την ματιά της σε μένα.

«πάμε» είπε και σηκώθηκε παρασύροντας και εμένα μαζί της και απο εκείνην την ώρα και για τις επόμενες δύο ώρες δεν ξανέκατσε στην μπάρα.

Χορεύαμε ότι τραγούδι και να έπαιζε και ήταν τόσο υπέροχη... είχε τον ρυθμό μέσα της... λίκνιζε το κορμί της τόσο αισθησιακά και σε κάθε της κίνηση έβλεπα στο πρόσωπο της ότι άρχισε να το απολαμβάνει όλο και πιο πολύ.

Την στιγμή που κάτσαμε στην μπάρα για να πάρουμε μια ανάσα το πρόσωπο της έλαμπε και με θάμπωσε με την ομορφιά της... αν δεν μπορούσα να αντέξω να μείνω μακριά της πριν απο αυτήν την βραδιά, τώρα μου ήταν αδύνατον να μην την διεκδικήσω με οποιοδήποτε κόστος... όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια γι αυτήν την βραδιά...

Χρυσάνθη

Όταν τον είδα να με πλησιάζει κατάλαβα αμέσως ότι σήμερα θα τα έπαιζε όλα για όλα... αλλά αυτό που δεν περίμενα ποτέ ήταν ότι θα σκαρφιζόταν κάτι τόσο απλό για να με κάνει και πάλι να του μιλήσω...

Όταν με πήρε στον ώμο του σαν σακί και με ανέβασε πάνω στην κρεβατοκάμαρα νόμιζα ότι θα μου ριχνότανε και είχα νευριάσει τόσο πολύ με την επιμονή του... λόγο της κατάστασης με τον Τζέικ, είχα κάνει το λάθος και έκανα την σύνδεση ότι τελικά και οι δύο τους νοιάζονται μόνο για τον εαυτούλη τους και για κανέναν άλλον... όμως ο μικρός με μια μόνο κίνηση με έκανε να καταλάβω ότι είχε αισθήματα για μένα και έβαλε με μεγάλο κόπο τον ίδιο του το εαυτό πάνω απο μένα μόνο και μόνο για να με δει και πάλι καλά... πως εγώ μπορούσα να του αρνηθώ κάτι τέτοιο???

Το τραγούδι που με είχε φέρει κοντά με τον Τζέικ και απο εκείνο το τραγούδι και μετά γίναμε αχώριστοι, ήρθε για να με στείλει στα τάρταρα... όμως πριν τα χάσω τελείως σκέφτηκα ότι αντί να το αφήσω να με πάρει απο κάτω, θα το έκανα να ξεκινήσει μια νέα αρχή και όπου πάει...

Είχα βαρεθεί να περιμένω να με διεκδικήσει παρατώντας την τσουλάρα του... και όσο περισσότερο έλειπε απο το σπίτι, τόσο με έκανε πιο αποφασισμένη να τον παρατήσω... όμως ένα ήταν το σίγουρο δεν θα τον παράταγα αν δεν πλήρωνε πρώτα για όλα όσα μου είχε κάνει...

Πήρα απο το χέρι τον μικρό και τον έβγαλα νοκ άουτ... αν δεν μπορούσε να με αποχωριστεί πριν, τώρα ήμουν 100% σίγουρη ότι πλέων θα κάνει τα πάντα για να με διεκδικήσει και ήταν το μόνο που ήθελα αυτήν την στιγμή... και η μοίρα συμφώνησε αμέσως μαζί μου και μου έστειλε το τελευταίο σημάδι που χρειαζόμουν για να κάνω το επόμενο βήμα και να προχωρήσω επιτέλους την ζωή μου όπως εγώ την ήθελα χωρίς κανέναν άλλο ενδοιασμό...

Γυρίζοντας στο σπίτι βάζαμε ότι καψουροτράγουδο κυκλοφορούσε και τραγουδάγαμε γελώντας δυνατά... και εκεί που έψαχνα για νέο σταθμό ξαφνικά καταλάθος πάτησα το κουμπί και το cd player ξεκίνησε...

«αφιερωμένο στον πιο γλυκό ζουζουνοκριτσινακι του κόσμου... με αγάπη η λαχανοντολμαδίτσα σου» άκουσα και μου έπεσε το στόμα

Ο Έντουαρντ αμέσως έβγαλε αλάρμ και έκανε στην άκρη περιμένοντας την αντίδραση μου τρομερά αγχωμένος χωρίς να μιλάει αλλά μόλις άρχισε το τραγούδι που του αφιέρωνε δεν μπόρεσα άλλο να συγκρατηθώ...

Τα γέλια μου αντήχησαν μέσα στο αυτοκίνητο και ο Έντουαρντ με κοίταζε σαστισμένος χωρίς να ξέρει τι να κάνει

«Χρυσάνθη με τρομάζεις» είπε μόνο και γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια και όταν είδα το ύφος του τότε ξέσπασα σε περισσότερα γέλια και τον είδα να σοκάρετε

«σε παρακαλώ πες κάτι... με παρακάλεσε και άρχισα να παίρνω ανάσες για να καταφέρω να ηρεμήσω... τουλάχιστον πες και σε μένα το αστείο για να γελάσω γιατί σοβαρά αρχίζω και ανησυχώ»

«μα καλά... ανάσες... μα καλά με παρατάει για μία λαχανοντολμαδίτσα που τον αποκαλεί ζουζουνοκριτσινακι και του αφιερώνει το είσαι παιδί μου πειρασμός... τσα τσα τσα... και περιμένεις να μην γελάσω» του είπα και αφού με κοίταξε για άλλη μια στιγμή άρχισε και εκείνος να χαλαρώνει και να ξεσπάει σε γέλια.....
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://xrysanthi-fanfictions.blogspot.com
xrysanthi
Admin
Admin
xrysanthi


Αριθμός μηνυμάτων : 104

Mια νύφη για τον Έντουαρντ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Mια νύφη για τον Έντουαρντ   Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΠαρ Σεπ 09, 2011 12:52 pm

Εκεί που δεν το περιμένεις "4. Η εκδίκηση της ξανθιάς"

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται...ζεστό! και εγώ θα το γευτώ μέχρι την τελευταία του σταγόνα

Μπήκαμε στο σπίτι ακόμα γελώντας και όταν φτάσαμε στην σκάλα πήγα να πέσω και με έπιασε απο την μέση για να με στηρίξει... γυρίζοντας προς το μέρος του έπεσα πάνω στο στήθος του και συνεχίσαμε να τρανταζόμαστε απο το νευρικό γέλιο που μας είχε πιάσει.

Όταν όμως ένιωσα τα χέρια του να μου χαϊδεύουν την πλάτη δεν το άντεξα άλλο, όλο αυτό και σήκωσα το κεφάλι μου για να αντικρίσω την ματιά του... και οι δύο ταυτόχρονα σοβαρέψαμε και κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο κάνοντας μια σιωπηλή συνομιλία κοιτώντας μια τα χείλια μας και μια τα μάτια μας.

ακολουθεί buter
Σπόιλερ:
Έντουαρντ

Τα κορμιά μας τραντάζονταν απο την ηδονή και την ένταση που είχαν μόλις γευτεί... η ανάσα μου δεν έλεγε να επανέλθει και η καρδιά μου ήταν στο στάδιο να βγει έξω απο το κορμί μου... και αυτό ήταν μόνο η αρχή...

«σειρά μου τώρα» είπε άγρια και σήκωσε το κορμί της.

Γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου και αφού με άρπαξε απο το μαλλί άρχισε να με φιλάει με τόσο πάθος που γυρίσανε τα μάτια μου ανάποδα και έχασα τα λογικά μου...

«πήγαινε στο δωμάτιο σου και ετοιμάσου... αν τολμήσεις να ξεντυθείς θα σε ξαναντύσω με το ζόρι» είπε αυστηρά και έφυγε απο την κουζίνα αφήνοντας με μόνο μου.

Χριστέ μου τι με περιμένει?... σκέφτηκα και ανεβάζοντας πάλι το εσώρουχο και το παντελόνι μου άρχισα να ανεβαίνω προς το δωμάτιο μου... απο το δωμάτιο της δεν ακουγόταν κάτι ώστε να προδώσει, τι έκανε εκείνη... και αυτό με έκανε να ανυπομονώ περισσότερο...

Ήταν η καλύτερη εμπειρία που έχω ζήσει ποτέ στην ζωή μου... απελευθερωμένος για πρώτη φορά έκανα ακριβώς αυτό που είχα φαντασιώθει ξανά και ξανά κάθε πρωινό... αλλά αυτό που έζησα ξεπέρασε κάθε φαντασία... απο το ύφος της και όλες τις κινήσεις κάτι μου έλεγε ότι οι δικές της φαντασιώσεις, μάλλον είχαν ξεπεράσει και τις δικές μου και αυτό με εξίταρε περισσότερο...

Αφού έκανα ένα σύντομο τοπικό για να είμαι έτοιμος για εκείνην, έκατσα στην άκρη του κρεβατιού και την περίμενα... η καρδιά μου δεν έλεγε να ηρεμήσει και η ανυπομονησία μου έκανε τον ερεθισμό μου για άλλη μια φορά να φουντώσει... γιατί αργείιιιιιι... είπα απο μέσα μου αλλά μόλις την είδα στο κατώφλι της πόρτας, θα προτιμούσα να είχε αργήσει λίγο ακόμα...

Ακουμπώντας το ένα της χέρι πάνω στο πλαίσιο της πόρτα με κοίταζε προκλητικά και άγρια... Χριστέ μου δεν θα βγω απο δω μέσα ζωντανός, αυτό είναι το μόνο σίγουρο...

Είχε απαλλαχτεί απο τα ρούχα της και είχε φορέσει ένα σέξι σετ που σε έστελνε κατευθείαν στην κόλαση... κόκκινο της φωτιάς καλύπτοντας πολύ λίγα σημεία, με ένα ρομπάκι τελείως διάφανο να συμπληρώνει την τέλεια ομορφιά της... οι καλτσοδέτες και οι γόβες στιλέτο που με είχαν στείλει στον παράδεισο, πριν ακόμα φύγουμε για το μπαράκι ήταν εκεί και με προκαλούσαν να της πιάσω στο χέρι μου και να τις κάνω κομμάτια... και το αποκορύφωμα, οι χειροπέδες που κούναγε απειλητικά μπροστά μου έκαναν όλο το σκηνικό να θέλω να το ζήσω αυτό όλο και πιο πολύ... αλλά κάτι μου έλεγε ότι δεν θα το ζούσα χωρίς πρώτα να με τιμωρήσει...

«είναι έτοιμο το αγοράκι μου για την δική του τιμωρία?» με ρώτησε με την αισθησιακή της φωνή καθώς με πλησίαζε με βήμα αργό και βλέμμα που θύμιζε τίγρη έτοιμο να χιμίξει.

«δεν είμαι σίγουρος... είπα ξεροκαταπίνοντας... έχω αρχίσει να σε φοβάμαι» συμπλήρωσα την φράση μου και δάγκωσε τα χείλια της αισθησιακά, ανασηκώνοντας το ένα της φρύδι

«και πολύ καλά κάνεις» ψιθύρισε και με τα χέρια της με έριξε απότομα πάνω στο κρεβάτι και με πλησίασε πιο πολύ

«δεν ήξερες... δεν ρώταγες?» με ρώτησε και μου δάγκωσε το κάτω χείλος μου με δύναμη και ούρλιαξα απο ηδονή.

«Τώρα ανέβα στο κεφαλάρι και φέρε τα χέρια σου ψηλά για να σε δέσω» μου είπε αυστηρά και δεν μου άφηνε επιλογή για αντίρρηση

ακολουθεί buter
Σπόιλερ:

«θα με ξαναβασανίσεις έτσι?» είπε απειλητικά και έχασα το μυαλό μου

«ναιιι» φώναξα αλλά η αντίδραση της με έκανε να τα χάσω

«ώραια... μόνο αυτό ήθελα να ακούσω... είπε παιχνιδιάρικα και φεύγοντας απο πάνω μου πήγε προς την πόρτα και σάστισα... καληνύχτα μωρό μου και όνειρα γλυκά»

«Χρυσάνθηηηηη... ούρλιαξα δυνατά... μην τολμήσεις να με αφήσεις έτσι θα το πληρώσεις πολύ άσχημα»

«και πως ακριβώς θα το καταφέρεις αυτό?» μου είπε γελώντας κοιτώντας της χειροπέδες και σταυρώνοντας τα χέρια της στο στήθος

«δεν ξέρω πως αλλά θα βρω τον τρόπο... της είπα άγρια και την κοίταξα απειλητικά στα μάτια... και μετά θα δεις τον ουρανό σφοντύλι... σου το ορκίζομαι αυτό»

«αυτό ακριβώς θέλω και εγώ» συνέχισε να γελάει και πήγε να φύγει

«μην τολμήσεις να περάσεις αυτήν την πόρταααα» της φώναξα και γύρισε πάλι την ματιά της προς το μέρος μου

«τι μου δίνεις για αντάλλαγμα?»

«ότι θες, που να με πάρει... κάνε ότι θες αλλά μην με αφήνεις έτσι» ικέτεψα και άστραψε το μάτι της

«ότι θέλω?» με ρώτησε πλησιάζοντας με, με αργό και βασανιστικό τρόπο δαγκώνοντας και πάλι τα χείλια της και μου κόπηκε η ανάσα

«ότι θες» είπα μέσα απο την κοφτή μου ανάσα και τότε γύρισε κοντά μου.

«μμμμ, τώρα το πας καλά... είπε ψιθυριστά και πέρασε το μαλλί της πάνω απο το στερνό μου πριν με φιλήσει και ανατρίχιασα ολόκληρος... για να συνεχίσω έχω κάποιους όρους που θα πρέπει να υπακούσεις» συνέχισε αισθησιακά και με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια και πήρα μια κοφτή ανάσα

«τι όρους?» ρώτησα τρομαγμένος... τι είχε αυτή η διαβολογυναίκα στο μυαλό της???

«πρώτον... δεν θα τολμήσεις να με ξανά αφήσεις αναμένει πριν φύγεις για την σχολή»

«ωωω δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να μου την γλυτώσεις μετά το σημερινό» της επιβεβαίωσα και εκείνη έπαιξε το ένα της φρύδι παιχνιδιάρικα απο την ικανοποίηση που πήρε και γλείφοντας τα χείλια της συνέχισε περνώντας το ένα της δάχτυλο πάνω απο όλο το σώμα μου ακουμπώντας με ίσα ίσα και αμέσως το κορμί μου αντέδρασε σε αυτό το άγγιγμα και ηλεκτρίστηκε όλο μου το κορμί

«δεύτερον... δεν θα αφήσεις γωνιά για γωνιά ανεκμετάλλευτη, αυτού του σπιτιού» συνέχισε και με κοίταξε στα μάτια περιμένοντας την απάντηση μου σταματώντας το δάχτυλο της ακριβώς στην αρχή του παντελονιού μου

«δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω καμία γωνία αυτού του σπιτιού που να μην μαγαρίσω» της επιβεβαίωσα γιατί κατάλαβα ότι ακριβώς αυτό ζητούσε... ήθελε να το μαγαρίσει και να πάρει την εκδίκηση της για όλα όσα είχε υποστεί απο τον άχρηστο όλον αυτόν τον καιρό... και εγώ ήθελα όσο τίποτα άλλο να είμαι εγώ αυτός που θα την βοηθούσε να του δώσουμε ένα μάθημα που άφησε αυτήν την βόμβα για να πάει με ένα τιποτένιο τσουλάκι.

«και τρίτον... συνέχισε ανοίγοντας το φερμουάρ του παντελονιού μου... θα με βοηθήσεις να πονέσω το καθίκι όπως με πόνεσε και εκείνο με όποιον τρόπο θέλω εγώ» τελείωσε την φράση της και με κοίταξε βαθιά στα μάτια σοβαρή περιμένοντας την αντίδραση μου

«πίστεψε με δεν θέλω τίποτα περισσότερο απο αυτό... δεν ξέρω πως έχει γλυτώσει απο τα χέρια μου όλον αυτόν τον καιρό» της απάντησα πολύ σοβαρά και άφησε έναν αναστεναγμό και γέρνοντας κοντά μου άρχισε να με φιλάει τρυφερά δείχνοντας μου την ευγνωμοσύνη της που είμαι εδώ και την καταλαβαίνω.

«τώρα μπορείς να με λύσεις?» την παρακάλεσα παραπονιάρικα και γύρισε πάλι το προηγούμενο παιχνιδιάρικο της ύφος και γέλασα

«δεν έχει τελειώσει ακόμα η τιμωρία σου» μου είπε γελώντας και άρχισε να με τρίβει αισθησιακά για να με φέρει στην προηγούμενη μου κατάσταση, όχι ότι το χρειαζόμουν βέβαια αλλά δεν έλεγα και όχι.

ακολουθεί buter
Σπόιλερ:

Τα κορμιά μας ακόμα παλώνταν... οι αναπνοές μας ακόμα προσπαθούσαν να βρουν έναν νορμάλ ρυθμό... και οι καρδιές μας ήταν έτοιμες να βγουν απο το στήθος μας και εμείς ήμασταν κουλουριασμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου χωρίς να μιλάμε... τα κορμιά μας είχαν κάνει την δική τους σιωπηλή συνομιλία και οι λέξεις θα ωχριούσαν μπροστά σε όλα τα συναισθήματα που θέλαμε να μοιραστούμε...

Τα μάτια της κλειστά δάκρυζαν αλλά κανένας λυγμός δεν έβγαινε απο μέσα της... την κράτησα πιο σφιχτά στην αγκαλιά μου και τρίβοντας απαλά την πλάτη της, της έδωσα ένα απαλό φιλί στην κορυφή του κεφαλιού της και πέρασε τα χέρια της γύρω απο τον λαιμό μου και δεν ξαναμίλησε, μέχρι που μας πήρε ο Μορφέας στην γλυκιά του αγκαλιά και απάλυνε τον πόνο που υπήρχε μέσα στην ψυχή μας...

Άνοιξα τα μάτια μου και τα χέρια μου την αναζητούσαν στα κρύα σκεπάσματα αλλά εκείνη δεν ήταν πουθενά... σηκώθηκα απότομα απο το κρεβάτι και βάζοντας την πρώτη φόρμα που βρήκα μπροστά μου ντύθηκα γρήγορα και κατέβηκα να την αναζητήσω... η φασαρία απο την κουζίνα πρόδιδε ότι ετοίμαζε πρωινό και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλια μου και έτρεξα να δω την πρωινή μου οπτασία...

Καθόταν στην γνωστή της γωνιά σιγοτραγουδώντας και λικνίζοντας το κορμί της αισθησιακά και όλες τις οι κινήσεις πρόδιδαν το πόσο ανάλαφρη και χαρούμενη ήταν και μου κόπηκε η αναπνοή... την πλησίασα αθόρυβα και την ακινητοποίησα πάνω στον πάγκο κολλώντας την απάνω μου για να της δείξω πόσο με επηρεάζει ακόμα και το παραμικρό της κάλεσμα...

«θα το μετανιώσεις πολύ άσχημα που με άφησε μόνο μου» της ψιθύρισα στο αυτί δαγκώνοντας τον λοβός της λίγο πιο δυνατά απο όσο θα έπρεπε και ο αναστεναγμός της με τρέλανε και έτριψα το κορμί μου με ένταση πάνω στο δικό της.

«εσύ θα το μετανιώσεις αν δεν πας να κάτσεις γρήγορα στην θέση σου» είπε γελώντας και γέλασα και εγώ την στιγμή που γύρισε να αντικρίσει την ματιά μου

«ο Τζέικ είναι στο γραφείο του και θα κατέβει απο λεπτό σε λεπτό για να φάει το πρωινό του»

«ο θείος είναι εδώ?» την ρώτησα απογοητευμένος και γέλασε με το ύφος μου και ταράζοντας περισσότερο τα ήδη ανάστατα μαλλιά μου, μου έδωσε ένα φιλί που με έκανε να ξεχάσω το όνομα μου...

«κάτσε και θα σου φέρω τον καφέ σου αμέσως» μου είπε και γύρισε προς τον πάγκο και αναστέναξα βαθιά πάνω στο αυτί της

«θα φύγει,δεν θα φύγει?» της είπα απειλητικά και εκείνη γέλασε δυνατά

«δεν νομίζω ότι θα σου κάνει την χάρη σήμερα»

«γιατί?» είπα έξαλλα και πήγα προς την καρέκλα μου τρομερά απογοητευμένος και παίρνοντας τον καφέ μου στο χέρι της ήρθε με έναν προκλητικό τρόπο που με έκανε να κάτσω στην καρέκλα μου απότομα περιμένοντας το επόμενο βασανιστήριο της που ήμουν σίγουρος ότι θα με έκανε να ξεχάσω το που βρίσκομαι...

«επειδή... είπε και βάζοντας τον καφέ μπροστά μου έφερε το πόδι της ανάμεσα στα δικά μου και ανοίγοντας τα για να δεχτώ την πρόκληση εκείνη το έφερε μέχρι απάνω και το ακούμπησε πάνω στον ερεθισμό μου και πιάνοντας το, το κόλλησα απάνω μου και εκείνη άρχισε να το τρίβει αισθησιακά... η λαχανοντολμαδίτσα μας, έκανε το λάθος να εκνευρίσει τον ζουζουνοκριτσινάκι της και τώρα εκείνος γύρισε μπαρουτοκαπνισμένος και ψάχνει αφορμή για να ξεσπάσει» συνέχισε ενώ με ερέθιζε περισσότερο και βάζοντας το ένα της στον ώμο μου έγειρε περισσότερο κοντά μου με αργή και βασανιστική κίνηση και αμέσως πέρασα το χέρι μου απο το πόδι της απαλά και φτάνοντας το στην φλόγα της άρχισα να την τρίβω απαλά πάνω απο την φόρμα της και άφησε έναν αναστεναγμό...

Με το ελεύθερο χέρι της ανακάτευε τον καφέ μου με το καλαμάκι και αφού έβαλε τον δείκτη της έκλεισε την τρύπα στο καλαμάκι και βγάζοντας το απο τον καφέ το έφερε κοντά στα χείλια μου και το πέρασε απαλά απάνω τους αφήνοντας τον καφέ σιγά σιγά να εισχωρεί μέσα στα μισάνοιχτα χείλια μου κατευθύνοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω τραβώντας απαλά τα μαλλιά μου... μόλις άφησε όλον τον καφέ που υπήρχε μέσα στο καλαμάκι, έσβησε την απόσταση που μας χώριζε και άρχισε να με φιλάει με πάθος γεύοντας με την γλώσσα της τον καφέ μέσα απο το στόμα μου... ενώ το χέρι μου και αντίστοιχα το πόδι της είχαν πάρει φωτιά...

«ο πειρασμός κατεβαίνει» είπε με ειρωνεία και αφού άφησε ένα ακόμα φιλί πάνω στα χείλια μου γλείφοντας τα για να γευτεί μέχρι και την τελευταία σταγόνα του καφέ, έβγαλε αργά και βασανιστικά το πόδι της απο πάνω μου και όταν ίσιωσε το κορμί της γύρισε να πάει πάλι προς τον πάγκο και της έδωσα μια ξυλιά λέγοντας της στον ίδιο τόνο...

«τσα τσα τσα» και ξεσπάσαμε σε γέλια ακριβώς την στιγμή που ο Τζέικ έμπαινε στην κουζίνα.
Βλέποντας την να γελάει τόσο ευδιάθετα κοίταξε μία εκείνην και μια εμένα με τρομερά εκνευρισμένο ύφος. Τράβηξε την καρέκλα του με δύναμη και την στιγμή που έκατσε γύρισε προς το μέρος της...

«μπορώ να μάθω τον λόγο που εσείς οι δύο είσαστε τόσο ευδιάθετοι σήμερα» είπε ειρωνικά και εκείνη γύρισε προς το μέρος του ατάραχη...

«βρε καλός τ’ αγόρι μουυυυ... έσυρε την φωνή της επίτηδες... πως ήταν η πτήση σου?» είπε επίτηδες τονίζοντας την λέξη πτήση και με αργή κίνηση έβαλε τον δείκτη της βαθιά μέσα στο στόμα της και έγλειψε αργά το βούτυρο που είχε επίτηδες πασαλείψει απάνω του και κόντεψα να πνιγώ με τον καφέ μου την στιγμή που την είδα...

«άλλο σε ρώτησα εγώ... μην αλλάζεις κουβέντα» της είπε ειρωνικά και εκείνη χαμογέλασε

«ωωω έλα τώρα Τζέικ... μην είσαι τόσο δυσκοίλιος πρωί πρωί... κακό είναι που και που να ξεδίνουμε λίγο?» του είπε σηκώνοντας το φρύδι της προκλητικά και γυρίζοντας προς τον πάγκο άρχισε πάλι να τουρλώνει τα οπίσθια της τεντώνοντας το κορμί της για να πάρει μερικά πιάτα απο το ντουλάπι και ένιωσα μια σύσπαση χαμηλά στο ευαίσθητο μου σημείο...

Χριστέ μου αυτή η γυναίκα θα με στείλει το ορκίζομαι... λυπήσουμεεεε... φώναζα μέσα μου αλλά εκείνη συνέχιζε με τον ίδιο ρυθμό να με προκαλεί και εγώ προσπαθούσα με πολύ κόπο να μην την κοιτάω... γιατί αν συνέχιζε έτσι δεν είχα σε τίποτα να σηκωθώ και να την πάρω επιτόπου μπροστά του και ότι ήθελε ας γινόταν...

«μαζέψου λίγο είναι και το παιδί μπροστά» της πέταξε εντελώς εκνευρισμένος και εκείνη γύρισε προς το μέρος του

«πως αλλιώς θα πιάσω τα πιάτα?» είπε αθώα και έφερε τα πιάτα και μας τα μοίρασε και ο Τζέικ ξεφύσησε για να καλμάρει τον θυμό του.

«τελικά θα μου πείτε προς τι όλη αυτή η ευδιαθεσία τέλος πάντων???»

«ααα, ο μικρός είχε μια πολύ καλή ιδέα εχθές» είπε εκείνη καθώς έκατσε στο τραπέζι και πήρε στο στόμα της μια φρυγανιά

«αλήθεια?» είπε εκείνος και γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου

«ναι... του είπα αδιάφορα παίρνοντας και εγώ μια φρυγανιά... η βραδιά ήταν πολύ καλή και σκέφτηκα να της προτείνω να πάμε για ένα ποτάκι» συνέχισα στον ίδιο αδιάφορο τόνο και έβαλα την φρυγανιά στο στόμα μου, μόλις η φρυγανιά ακούμπησε τα χείλια μου ένιωσα το πόδι της να ακουμπά πάνω στα πόδια μου αναγκάζοντας τα με αυτόν τον τρόπο να ανοίξουν και δάγκωσα την φρυγανιά με δύναμη για να μην ουρλιάξω...

«και εσύ δέχτηκες?» της είπε έξαλλος γυρίζοντας προς το μέρος της

«γιατί όχι?... πόσο καιρό έχουμε να βγούμε 2? 3? Χρόνια» είπε εκείνη και τον κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια ατάραχη συνεχίζοντας να δαγκώνει την φρυγανιά της ενώ ταυτόχρονα το πόδι της πάνω στον ερεθισμό μου έκανε υπερωρίες...

«καλά δεν ντρέπεσαι παντρεμένη γυναίκα να γυρίζεις με παιδαρέλια? Που είναι ο αυτοσεβασμός σου πια» είπε άγρια και χαμογέλασε

«ωωω έλα τώρα... είπαμε και εμείς μια φορά να πιούμε να πάνε τα φαρμάκια κάτω... μην μας το χαλάς τώρα... άλλωστε δεν σου είπα και το καλύτερο»

«υπάρχει και καλύτερο?» είπε ειρωνικά

«ααα δεν θα το πιστέψεις τι έγινε την ώρα που φεύγαμε απο το μπαράκι»

«τι έγινε?» ρώτησε με τρομερή έλλειψη ενδιαφέροντος και εκείνη γύρισε και κοίταξε εμένα

«θα το πεις εσύ ή εγώ?» με ρώτησε και έμεινα Μ$%^% τι εννοεί ο ποιητής???

«πες το εσύ» της είπα γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω που το πήγαινε

«οκ... είπε ανασηκώνοντας τους ώμους της και γύρισε πάλι την ματιά της στον Τζέικ βγάζοντας το πόδι της απο τον πάνω μου... που λες την ώρα που σηκωθήκαμε να φύγουμε έ
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://xrysanthi-fanfictions.blogspot.com
xrysanthi
Admin
Admin
xrysanthi


Αριθμός μηνυμάτων : 104

Mια νύφη για τον Έντουαρντ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Mια νύφη για τον Έντουαρντ   Mια νύφη για τον Έντουαρντ Icon_minitimeΠαρ Σεπ 09, 2011 12:59 pm

«πες το εσύ» της είπα γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω που το πήγαινε

«οκ... είπε ανασηκώνοντας τους ώμους της και γύρισε πάλι την ματιά της στον Τζέικ βγάζοντας το πόδι της απο τον πάνω μου... που λες την ώρα που σηκωθήκαμε να φύγουμε έβαλε ξαφνικά ένα τραγούδι που μας έκανε να λυγίσουμε απο τα γέλια»

«μμμμ» έλεγε εκείνος αδιαφορώντας και η Μπέλα κοιτώντας με πονηρά χαμογέλασε και σηκώθηκε απο την καρέκλα της μαζεύοντας τα άδεια πιάτα

«θυμάσαι ένα παλιό τραγούδι που ακούγαμε απο την Αλέξια και τον Μπονάτσο και χορεύαμε μαζί το τσα τσα τσα και... μάλλον μην συνεχίσω και είναι μπροστά και το παιδί» είπε εκείνη και γυρίζοντας την πλάτη της ο Τζέικ πάγωσε για ένα δευτερόλεπτο και γύρισε την ματιά του προς τα εκείνη την ώρα που η Χρυσάνθη άρχιζε να το τραγουδά και να λικνίζει το σώμα της στον ρυθμό της μουσικής

«Είσαι παιδί μου πειρασμός σεισμός, άι άι άι άι άι
στόμα χαμόγελο, κορμί γραμμή, άι άι άι άι άι
όταν στην πίστα σε κρατώ πετώ, άι άι άι άι άι
λες και έχω βγάλει απ’ την χαρά φτερά, άι άι άι άι άι

Θα σου το πω μες του τσα-τσα το σκοπό,
θα σου το πω πόσο τρελά σ’ αγαπώ.»

Εκείνος εντελώς έξαλλος να βράζει στο ζουμί του πέταξε την πετσέτα του... ήθελε και πετσέτα τρομάρα του πρωί πρωί ο μπέμπης... στο τραπέζι εκνευρισμένος και σηκώθηκε να φύγει...

«να μου φέρεις τον καφέ μου στο γραφείο μου και να μην με ενοχλείσει κανείς» είπε αυστηρά αλλά εκείνη συνέχιζε κάνοντας πως δεν τον είχε ακούσει και στο τσα τσα τσα γύρισε ακριβώς την ώρα που εκείνος έκλεισε την πόρτα με δύναμη και σήκωσε το μεσαίο της δάκτυλο προς το μέρος του και ξανά έκατσε στο τραπέζι με αυτάρεσκο ύφος.

«μμμμ... ξεκίνησε και με κοίταξε προκλητικά μέσα στα μάτια... πόσο άτακτο νιώθει σήμερα το αγόρι μου?» με ρώτησε καθώς πέρναγε το ένα της δάκτυλο πάνω απο το χέρι μου και σκύβοντας προς το μέρος της, της είπα παιχνιδιάρικα

«πάρα πολύ άτακτο» και ανασήκωσα το ένα μου φρύδι στιγμιαία και εκείνη δάγκωσε το κάτω χείλος της

«τότε έχεις 10 λεπτά πριν κατέβει για να ζητήσει φωνάζοντας τον καφέ του» είπε παθιασμένα και σηκώνοντας το κορμί της έριξε την καρέκλα στο πάτωμα και έσυρε το κορμί της πάνω στο τραπέζι φέρνοντας το προς το μέρος μου βάζοντας το δάχτυλο μου μέσα στο στόμα της και την στιγμή που το δάγκωσε σηκώθηκα απότομα και δέχτηκα την πρόκληση...

Η έξαψη ήταν τόσο μεγάλη που μας είχε συνεπάρει και τους δύο μας τόσο πολύ το πάθος μας που δεν καταλαβαίναμε τις μας γινόταν γύρω μας μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο και για μια στιγμή σταματήσαμε... το σήκωσε χωρίς να σταματήσει να τρίβεται απάνω μου και μόλις άκουσε την φωνή απο την άλλη γραμμή ενθουσιάστηκε και δάγκωσε τα χείλια της... σήκωσε το κορμί της και περνώντας το χέρι της πίσω στον αυχένα μου άρχισε να παίζει με τα μαλλιά μου ενώ ταυτόχρονα μίλαγε στο τηλέφωνο...

«καλά δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι γι αυτό... έρχεσαι την πιο κατάλληλη στιγμή... της είπε... ναι θα σε περιμένω... ελπίζω να με θυμήθηκες και εμένα... οκ θα τα πούμε σε λίγο απο κοντά και πίστεψε με έχουμε να πούμε πάαααρα πολλά... χαχαχα ναι ναι... σε φιλώ γλυκιά μου» της είπε και κλείνοντας το τηλέφωνο γύρισε προς το μέρος μου

«δεν προλαβαίνουμε για άλλο» μου είπε και αφού με φίλησε στα χείλια έσκυψε κάτω και με έκανε να τελειώσω σε χρόνο ντε τε... η ανάσα μου άραγε που βόσκει???

Την ώρα που μου σήκωσε το παντελόνι και εγώ πάλευα να καταλάβω τι μου γίνετε εκείνη πήρε ένα φλιτζάνι το γέμισε με καφέ και την στιγμή που άνοιξε η πόρτα έπεσε απάνω του καταλάθος και καλά και έχυσε όλο το περιεχόμενο απάνω του...

Εγώ καθισμένος στην καρέκλα της είχα πιαστεί απο το τραπέζι και άρχισα να ξεσπάω σε νευρικά γέλια και ο Τζέικ καμένος και ντροπιασμένος άρχισε να βρίζει θεούς και δαίμονες και τρέχοντας έφυγε να αλλάξει τα ρούχα του...

«σου έχω πει πόσο με τρελαίνεις όταν γελάς έτσι??» με ρώτησε και μου έδωσε ένα καυτό φιλί...

«αλλά τώρα δεν είναι ώρα γι αυτά... έχουμε δουλειά να κάνουμε» είπε και έκανε πιο πίσω για να σηκωθώ..

«τι δουλειά?» την ρώτησα περίεργος γιατί το ύφος της ήταν τόσο πονηρό που είχε αρχίσει να με φοβίζει

«θα σου εξηγήσω μετά... πήγαινε στο αμάξι και πάρε το cd αντέγραψε το σε ένα άλλο και γύρισε το πίσω πριν το πάρει αυτός είδηση... μετά πήγαινε στο δωμάτιο σου και περίμενε μας να έρθουμε και θα σου εξηγήσω τα πάντα»

«οκ» της είπα παιχνιδιάρικα και αφήνοντας ένα φιλί στο στόμα έφυγα γρήγορα να πάρω το cd...

Καθόμουν και τις περίμενα με αγωνία... τι σκαρφίστηκε πάλι αυτή η γυναίκα... είναι να μην εκραγεί... σκέφτηκα... αν το κάνει, μετά δεν γλυτώνει κανείς απο τα νύχια της...

«μην με τραβάς παιδί μου έτσι σου λέω... ακόμα δεν ήρθα» άκουσα απο την σκάλα μια γυναικεία φωνή και κατάλαβα ότι ανέβαινε με την φίλη της και γύρισα την ματιά μου προς την πόρτα περιμένοντας να μπούνε

«ουοοοου αυτό είναι το τεκνό που μου είπες πριν???» είπε αμέσως η φίλη της και γελάσαμε ταυτόχρονα

«ναι αλλά εσύ μακριά του... της είπε αυστηρά και δάγκωσα τα χείλια μου για να μην γελάσω πάλι... θα μας βοηθήσεις???»

«εννοείτε... σου χαλάω χατίρι???... αλλά βρε παιδί μου πως άντεξες 1,5 μήνα χωρίς να τον πάρεις?... αυτός είναι πυρκαγιά» είπε εκείνη και δεν άντεξα άλλο και εκείνη γύρισε να με κοιτάξει αυστηρά.

«Μπέλαααα» της είπε εκείνη και την τσίμπησε στον ώμο

«καλά καλά, ξέρω... τώρα θα μου πείτε το σχέδιο για να καταλάβω τι πρέπει να κάνω?»

«ο Τζέικ είναι στο τζακούζι για να χαλαρώσει... θέλω εσύ να πας εκεί φορώντας μόνο, ένα μπουρνούζι και να μπεις μαζί του και να αρχίσεις παιχνίδι»

«πιστεύεις ότι θα μου κάτσει?... ή θα φρικάρει με την κορμάρα μου και θα φύγει τρέχοντας?» της είπε παιχνιδιάρικα

«πίστεψε με πρέπει να έφαγε χυλόπιτα εχθές... οπότε σίγουρα θα ενδώσει»

«εσείς τι θα κάνετε?»

«θα στείλω μήνυμα στην λαχανοντολμαδίτσα του ότι είναι και καλά μόνος του και θα την κάνω να έρθει εδώ... θέλω να σας πιάσει στα πράσα»

«έννοια σου... θα τον κάνω να αναστενάξει... τον άχρηστο που παράτησε ένα τέτοιο κορίτσι για μια λαχανοντολμαδίτσα»

«πες τα ρε Μπέλα... πετάχτηκα εγώ... δεν έχεις ιδέα πόσες φορές με έκανε να αναρωτηθώ το ίδιο»

«εσύ μην μιλάς... μου είπε αυστηρά... γιατί για σένα δούλευε ο θείος σου όλον αυτόν τον καιρό» συμπλήρωσε και μου έκλεισε το μάτι

«δεν θα ξεχάσω να τον ευχαριστήσω» της είπα γελώντας και της έκλεισα και εγώ το μάτι μου και εξαφανίστηκε για να αρχίσει το σχέδιο...

Όλα είχαν πάει ρολόι και την ώρα που είδαμε ένα ταξί να πλησιάζει ανοίξαμε την πόρτα και κρυφτήκαμε πίσω απο την πόρτα του γκαραζ με την κάμερα στο χέρι... μόλις είδαμε να μπαίνει, μια να μην την χαρακτηρίσω, απο την μισάνοιχτη πόρτα κοκαλώσαμε και οι δύο και κοιταχτήκαμε μεταξύ μας... πιο φτηνή γκόμενα δεν θα μπορούσε να είχε βρει... και η Χρυσάνθη έβαλε το χέρι της μπροστά στο στόμα της και έκοψε το γέλιο που ερχόταν για να μας προδώσει... πέρασα το χέρι μου απο την μέση της και χαϊδεύοντας την απαλά έγειρε το κεφάλι της πάνω στον ώμο μου...

Όσο και να έκανε την αδιάφορη και ότι δεν την είχε πειράξει καθόλου... τόσο ήξερα ότι μέσα της έβραζε και την πόναγε πάρα πολύ... και μόλις αντικρίσαμε και την αντικαταστάτρια της, ήξερα πολύ καλά ότι μόλις θα έβρισκε την ευκαιρία να μείνει μόνη της θα ουρλιάζε, απο τον πόνο που την διαπέρασε αυτήν την στιγμή και ας της έβγαινε σε νευρικό γέλιο... το ορκίζομαι... δεν θα υπάρξει άλλη μέρα που θα τολμήσει αυτός ο άθλιος να την κάνει να πονέσει...

Μόλις η λαχανοντολμαδίτσα άρχισε να ακολουθεί ενθουσιασμένη, τον διάδρομο με τα κεράκια που είχαμε φτιάξει, για να την οδηγήσουν στο τζακούζι... εμείς βγήκαμε απο την κρυψώνα μας και την ακολουθήσαμε αθόρυβα... και όταν εκείνη έφτασε μπροστά στο τζακούζι και είδε το τι γινόταν άρχισε να ουρλιάζει...

«ζουζουνοκριτσινακίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι... τι κάνεις εκείιιιιιιιιι» φώναζε και ούρλιαζε και εμείς δεν ξέρω πως κρατηθήκαμε και δεν πέσαμε στα πλακάκια απο τα γέλια που ρίξαμε...

εγώ τράβαγα με την κάμαρα τα πάντα ενώ η Χρυσάνθη πήγε αθόρυβα στο στερεοφωνικό και βάζοντας το cd να παίζει...

«αφιερωμένο στον πιο γλυκό ζουζουνοκριτσινάκι του κόσμου... με αγάπη η λαχανοντολμαδίτσα σου»



Μόλις άκουσαν την αφιέρωση όλοι ταυτόχρονα ακινητοποιήθηκαν και γύρισαν προς το μέρος μας τρομερά σοκαρισμένοι...

«smile είναι η candid camera» του είπε η Χρυσάνθη και εκείνος πάγωσε

«Χρυσάνθηηηηηη» φώναξε έξαλλος και πήγε να σηκωθεί απο το νερό, όμως όταν το επίμαχο σημείο του εμφανίστηκε ντούρο και ανικανοποίητο, η λαχανοντολμαδίτσα του πήρε τον λόγο και πήγε μπροστά του

«καλά δεν ντρέπεσαι καθόλου???... δεν έχεις ούτε λίγη τσίπα απάνω σου???... είσαι με μια άλλη μέσα στο σπίτι σου ενώ είναι και η γυναίκα σου παρούσα και με καλείς και μένα να κάνουμε τι? πάρτι με ούζα? και εσύ θα είσαι ο άρχοντας και ο πιτσιρίκος ο κάμεραμαν που θα τραβάει την τσόντα της ζωής σου?» του πέταξε έξαλλη και τον έπιασε απο το μαλλί

«δεν θα βγεις ζωντανός απο τα χέρια μου» του φώναζε και η Χρυσάνθη κρύβοντας το γέλιο της ήρθε προς το μέρος μου και τύλιξε το χέρι της γύρω απο την μέση μου

«λες ότι φτάνει ή θες να κρατήσουμε και το υπόλοιπο για σουβενίρ??» με ρώτησε παιχνιδιάρικα

«νομίζω ότι και αυτό είναι αρκετό για το δικαστήριο» της είπα εγώ και αμέσως σταματήσανε να μαλώνουν και γύρισαν προς το μέρος μας

«Χρυσάνθη τι κάνεις εκεί?»

«τίποτα περισσότερο απο ότι κάνεις εσύ» του είπε αδιάφορα

«με τον ανιψιό μου?»

«και εσύ με δύο και μάλιστα με την καλύτερη μου φίλη?» του αντιγύρισε και εκείνος έφριξε και πήγε πάλι να βγει απο το νερό αλλά για άλλη μια φορά η λαχανοντολμαδίτσα του τον σταμάτησε

«τολμάς να της κάνεις και σκηνές ζηλοτυπίας???... εσύ δεν έλεγες ότι έχετε κάνει αίτηση διαζυγίου???» του φώναξε και εκείνος γύρισε να την κοιτάξει

«πάμε άτακτο αγόρι... μου είπε ναζιάρικα... έχουμε αφήσει κάτι στην μέση» μου είπε προκλητικά και γυρίζοντας την πλάτη της στον Τζέικ με πήρε απο το χέρι και με γύρισε για να φύγουμε αλλά ο Τζέικ για άλλη μια φορά την σταμάτησε

«θα το πληρώσεις πολύ άσχημα αυτό» της φώναξε και γύρισε προς το μέρος του

«εσύ σκάσε και κολύμπα τώρα, έτσι όπως τα έκανες» του είπε και γυρίζοντας του για άλλη μια φορά την πλάτη της με πήρε απο το χέρι και ζήσαμε έναν έρωτα που όμοιο του δεν είχα φανταστεί ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα....

Τέλος
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://xrysanthi-fanfictions.blogspot.com
 
Mια νύφη για τον Έντουαρντ
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
 :: Fanfictions :: Forum Contests :: Συμμετοχές-
Μετάβαση σε: